๏ ฤาข้า ฯ ประมาทในรัก ?บทละครสอง ๚

tiki

๏ ฤาข้า ฯ ประมาทในรัก ? ๚ บทละครสอง 
    บทรำพึง ผู้ค้ำธรรม ฯ 
 องก์นำ    ๚  
นางในถ้ำ
    ๏  ในความเงียบเทียบเสียงเพียงในจิต
เฝ้าครุ่นคิดจิตวิถีมีหนไหน
จะถอยหลังหรือเดินหน้ากล้าต่อไป
ก็สุดใจจะฝืนทนบนตัวเรา ๚. 
      ๏   ในห้องหนึ่งพึงสดับตรับคำพระ
ใจมิละยังเตลิดเพริดความเขลา
จะละชั่วยังหม่นกลั้วในมัวเมา
จะคิดเอาจะตะกายให้หมายฝัน  ๚. 
        ๏  เจ้าใจดื้อถือแต่ใจไม่ละลด
ไม่สะกดใจตัวชั่วถลัน
ไม่ตระหนักรักใฝ่ใจประจัน
ไม่ตระหนกหุบเหวนั้นอันตราย  ๚. 
 องก์หนึ่ง   ๚  
 ผู้ค้ำธรรม ฯ ยืนรำพึง.........
      ๏   ผู้ค้ำธรรมฯ ยืนรอท้อข้างนอก 
 ๏ ช่างกลับกลอกใจนั้นยอกออกข้างร้าย
นางนี้หรือดูก็ซื่อทั้งใจกาย
แต่ดื้อด้านไม่ละอายมโนธรรม ๚. 
        ๏  ยังตีรวนหวนไห้ใจยังเจ็บ
ข้าฯไม่เหน็บยืนเพียงเฉยฟังคนพร่ำ
เสียงใจก้องทุกห้องหับคูหาดำ
ใจนางลั่นสักพันซ้ำแต่คำรัก ๚. 
         ๏ ข้าฯกอดอกฟังนางครวญละหวนห้อย
เสียงชอกช้ำพร่ำร้อยดังสร้อยถัก
อือม์ใจคนหม่นหมางช่างแปลกนัก
ใยแค่รักคนต้องคลั่งแทบพลั้งตาย ๚. 
      
 องก์สอง   ๚ 
 
   ๏  ในภพอันธาตุว่างอย่างตัวข้าฯ
ถึงมองมาก็ไม่เห็นเช่นอย่างหมาย
ไม่มีธาตุสี่ธาตุมาวาดกาย
ดินน้ำลมไฟอย่าหมายมาแตะติง  ๚. 
       ๏ เหลือแต่เพียงวิญญานธาตุแห่งหน้าที่
เบื้องบนส่งมานี้มิใช่สิง
แต่ให้คอยมอบหมายงานเป็นจริง
คอยอ้างอิงฝังธรรมค้ำใจนาง ๚. 
        ๏  แต่ข้าฯนี้ มีได้พัก...ตอนหักอก
ให้เจ็บฟกใจเหลือเพื่อถากถาง
ข้าฯคว่ำบาตร ที่คาดรัก เพื่อหักวาง
มอบรักร้าง....ให้หักกลาง...ห่างกายใจ ๚. 
   องก์สาม   ๚  
   ๏ในมือข้าฯ คือผ้าทิพย์แห่งแสงทอง
วาวจรัสเลิศละอองสุดผ่องใส
มหาเทพฯจัดพร้อมน้อมเตรียมไว้
เพื่อคอยวันนางวางไห้ได้หวนธรรม  ๚. 
     ๏  แต่บัดนี้ก็เนิ่นนานกว่ากาลไหน
เสียเวลาชีวิตไปใยถลำ
ข้าฯยืนรอผ้าถักทอเริ่มหม่นดำ
นางยังพร่ำจิตฝืนยืนกรรมตน ๚. 
    ๏  ถึงรู้ใจนางแค่ไหนได้แต่รู้
ไม่อาจกู้คืนกลับนับธรรมหล่น
น่าสมเพชเทวษนางช่างดิ้นรน
ปฏักรักมันหักวนอยู่ในใจ  ๚. 
 องก์สี่ ๚  
     ๏ แสนเสียดายปัญญามหาชาติ
เคยเฝ้ากราบเบื้องพระบาท พระยิ่งใหญ่ 
เคยฟังธรรมขจัดภพสบวินัย
สุดวิสัยสังสารวัฏมัดใจนาง  ๚. 
     ๏ **ชะรอยบุญยังหนุนนำยังพร่ำอยู่
สลับกู่...เรียกบุญ-บาป...ธรรมอาบร่าง
ไม่ปฏิบัติ ชัด รูป-นาม..ข้าม ละ--วาง
กามวิสัยจรไม่ห่างไม่ห่อนคลาย ๚. 
 องก์จบ  ๚  
     ๏ แล้วรำพึงถึงตัวข้าฯ ก็เช่นกัน
พ้นภพธาตุสี่นั้นก็ยังสาย
ต้องกำเนิดในภพธรรมยาวนานปลาย
ต้องสังเวชสลดร้ายเวียนว่ายภพ ๚. 
     ๏ มองละครตรงหน้าแล้วข้าฯเหนื่อย
แสนจะเมื่อยในหน้าที่มีประสบ
อีกนานไหม..? กว่าใจนางจะเลือนลบ
แล้วหันคบ...แต่ ธรรมะ  พระพุทธองค์ ..? 
       บทรำพึง ผู้ค้ำธรรม ฯ 
 ๏  ฤาข้า ฯ ประมาทในรัก ? บทละครสอง ๚  
 
สงวนลิขสิทธิ.. ๏ทิกิ_tiki ๚
ขอเชิญอ่าน ตอนหนึ่งต่อเนื่องมาได้ที่
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_52269.php