ทุกข์ศุกร์

พัลจิล

ลมอ่อนๆจรเอื่อยๆเรื่อยระริก
                                   กระซี้ซิกช้อนใบใล้พฤกษา
                                   ใบระรี้กิ่งระริกกระดิกไปมา
                                   เย็นนัยน์ตาเมื่อมายืนชื่นกระชวย
                                    ทินกรอ่อนโอ้อัสดง
                                    รอนรอนลงริบริบพริบนั้นสวย
                                    แต่ชั่วคิดอาทิตย์ตกอกระทวย
                                    เพราะคนสวยไม่มายืนชื่นชมนำ*
                           
                                    หวนนึกถึงครั้งนานเนาเก่ากาลก่อน
                                    ทินกรอ่อนทีไรได้คมขำ
                                    มายืนเคียงเบี่ยงกายซบ...ซบนำคำ
                                    ว่าหล่าคำฮักอ้ายอายหน้าแดง
                                     อย่าลืมนวลด่วนลาเดออ้ายเด๊อ
                                     อย่าทำเผลอลืมคำมาทำแหลง
                                     ทุกข้อคำนำพูดหล่าคำแพง
                                     อ้ายไยเสกล้าแสร้งแกล้งทำลืม
                                    
                                     ถึงศุกร์จึงมาที่เก่าแต่เช้าตรู่
                                     ตามคำชู้สัญญาไม่ลืมหลง
                                     รอยยิ้มร่าเปี่ยมสุขได้หุบลง
                                     เพราะข้าคงยืนอยู่เดียวเปลี่ยวเอกา