๛ มนุษย์มิอาจยั้ง พลังแห่งธรรมชาติ ๛

กุ้งถุงทอง

( อิ น ท ร วิ เ ชี ย ร ฉั น ท์ ๑๑ )
๏   เมฆาขมุกมัว                 นภะทั่วสิแปลงแสง
จากสีรพีแดง	                     ดุจดับและลับไป
๏   ครืนครืนคะโครมโครม  พยุโหมถโถมใส่
ผืนฟ้านภาลัย	                     ตะละสีจะซีดเซียว
๏   ครึ้มฟ้าคะครึ้มฝน           ขณะลมก็ก่อเกลียว
รวบรวมละลดเลี้ยว              ปะทะเข้า ณ ตำบล
๏   ผู้เฒ่าและหนุ่มสาว         อกรุ่มและร้อนรน
เมื่อได้เจอะตัวตน                พยุโทสะเดือดดาล
๏   โครมโครมคะครืนครืน   ดุจคลื่นทะเลมาร
พลิกภพกระทบบ้าน              นฤทั่วก็กลัวเกรง
๏   เปรี้ยงปร้างประแปลบแปลบ  นภแลบและข่มเหง
ผู้คนก็รีบเร่ง	                     จรหนีและลี้ภัย
๏   สายฝนซะซู่ซู่                  พร่ำพร่ำพรูพะพร่างใส่
สู่พื้นพนาไพร	                      และตำบลมิยั้งยับ
๏   ลมอุ้มกระแสธาร             ชะระรานกระแทกทับ
เรือนไม้ก็หมุนกลับ              นรดิ้นและสิ้นใจ
๏   จวบจนรตีกาล                ก็มิหยุดสะดุดไว้
กลับยิ่งจะโถมใส่                  ทุกที่พินาศพัง
๏   ผ่านผันผะผันผ่าน          รติกาละหมดหวัง
ลมพายุประดัง	                      คละเสียงร่ำร้องให้
๏   แววแววแวะวาววับ        รพิจับนภาใส
เมฆฝนก็หมดไป                  นฤทั่วก็ยินดี
๏   ผู้เฒ่าก็กล่าวว่า               ขณะฟ้ามิเปรมปรีดิ์
ทุกสิ่งมิเว้นที่	                      ก็มิอาจจะต้านทาน