ผู้หญิงสีชมพูกับผู้ชายสีเทา

ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

 กลอนบทนี้......ค่อนข้างยาวสักนิดนะคะ.....ที่จริงเคยลงให้อ่านกันไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่เป็นแบบแยกๆกัน คราวนี้ถือว่าเอามารวบรวมให้อ่านแบบเต็มรูปแบบ ครบทุกภาคอ่ะค่ะ 
        ถ้าใครที่ชอบงานกลอนของถนนสายเก่า สไตล์ที่เป็นเรื่องเล่า..เศร้า+ซึ้ง ล่ะก็ เชิญ ติดตามอ่านต่อไปได้เลยค่ะ........รับรองจะไม่ผิดหวัง เพราะงานนี้ ได้ ...เพื่อนเก่าแก่ของวามาร่วมแจมด้วย...ไม่ใช่ใครหรอกค่ะ ....คุณ หนึ่ง first_january นั่นเอง
บทแรก : 
ผู้หญิงสีชมพูช่างเหงา...
ผู้ชายสีเทาช่างฝัน (โดย:ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม)
ผู้หญิงสีชมพูช่างเหงา
หลงรักผู้ชายสีเทาช่างฝัน
ต่างฝังความอ่อนไหวในชีวิตเท่าๆกัน
รักและต่างอยากเติมคืนวันอย่างเข้าใจ
แต่สีชมพูยังคงแสนหวาน
ทนอยู่กับสีเทาช่างร้าวรานไม่ไหว
โลกอันแสนหวานของเขาและเธอจึงไม่เหลืออะไร
เมื่อต่างฝ่ายต่างอ่อนไหว--
แต่ไม่มีฝ่ายไหนยอมปรับตัว
********************
บท 2 : ดอกไม้สีชมพูช่างฝัน (โดย : first_january ) ซึ่งเขียนบทนี้ โดยได้แรงบันดาลใจจากบทแรก
ดอกไม้สีชมพูช่างฝัน
ฝันถึงดวงตะวัน ฝันถึงฟ้าสีฟ้า
แต่ทำได้แค่อยู่ในแจกันรอเวลา
ค่อยๆแผ่วลมหายใจช้าๆ..ค่อยๆ โรยราจากไป
แจกันสีเทาหลงรักดอกไม้ช่างฝัน
แต่ดอกไม้เฝ้าแค่มองดวงตะวัน ใฝ่ฝันถึงแต่ฟ้ากว้างใหญ่
แจกันขี้อายจึงไม่กล้าเอ่ยทัก..บอกความในใจ
จนดอกไม้ค่อยๆ แห้งเหี่ยวจากไป..ด้วยน้ำตา
แม้จะมีดอกไม้งามดอกใหม่
แต่แจกันยังฝังใจ เจ้ากลีบชมพูบางใสที่เคยห่วงหา
หากวันนั้นแค่เพียงได้เอ่ยรักก่อนอำลา
คงไม่ต้องเป็นแค่แจกันที่เดียวดายร้าวล้า..อยู่ในโลกสีเทา
****************
บท3 : ผู้มาใหม่...ที่เอื้อมไม่ถึง (โดย : ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม ) 
ดอกไม้งามดอกใหญ่
เฝ้ามองดูความเป็นไปของแจกันใบเหงา
แต่ละวัน...ไม่กล้าพูดจา...ได้เพียงส่งความห่วงหาอย่างเงียบเบา
หวังให้แจกันลืมดอกไม้ดอกเก่าที่จากไป
รู้ตัวว่าต้องแห้งเหี่ยวโรยรา
แต่ยอมทิ้งผืนดินผืนหญ้า..เพื่อได้มาประดับแจกันใบใหญ่
แต่แจกันใบเศร้า..ยังมีเพียงดอกไม้ดอกเก่าในใจ
ไม่เคยมีที่ว่างให้ดอกไม้ดอกไม้..ได้เบ่งบานในหัวใจสักนิดเดียว
******************
บท 4 : แจกันสีเทาผู้เศร้าสร้อย (โดย ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม) 
แจกันสีเทา... 
ในหัวใจมีแต่เรื่องเล่าของความรักครั้งก่อน 
ปิดสายตากั้นหัวใจไว้ในความอาลัยอาวรณ์ 
จึงไม่แปลกที่ไม่เคยเห็นสายตาอาทรของใครๆ 
ไม่อยากให้เธอรักฉันแบบดอกไม้ หรือ แบบเดียวกับฉัน 
ที่เฝ้าหลงรักแต่ความฝัน โดยไม่คิดทำให้มันเป็นจริงขึ้นได้ 
ฉันคือแจกันสีเทาที่ไม่เคยบอกเล่าเรื่องรักในใจ 
เธอคือดอกไม้ดอกใหม่ที่กำลังจากไป--โดยไม่เคยกล่าวคำใดให้ฉันฟัง 
แล้วเราจะเดินมาพบกันได้ตรงจุดไหน 
เมื่อต่างคนยังคว้าไขว่โดยไม่เคยสัมผัสหัวใจกันสักครั้ง 
หันมองตัวเองวันนี้- - ฉันไม่แน่ใจว่าลืมรักที่เคยมีได้หรือยัง 
แต่ก็ไม่อยากให้เธอเป็นความหลัง กลายเป็นโอกาสอีกครั้งที่ฉันพลาดไป 
ก่อนพรุ่งนี้ที่เธอจะต้องโรยรา 
บอกฉันที่ว่าเธอต้องการเดินเข้ามา--มากกว่าระยะทางที่ฉันให้ไว้ 
ไม่อยากเป็นแจกันใบเหงา--กอดเก็บแต่เรื่องเล่าของความเสียใจ 
เปลี่ยนฉันทีได้ไหม..ให้เป็นแจกันสีใหม่..ที่ไม่ใช่สีเทา
**************
บท 5 : ดอกไม้แห่งกาลเวลา โดย first_january
เพราะเป็นเพียงดอกไม้แห่งกาลเวลา 
ซึมซับความเหว่ว้า..มาจากแจกันน้ำตาใบเก่า 
แจกันใบใหญ่ที่กอดดอกไม้อย่างฉันไว้ด้วยโลกสีเทา 
โลกที่เต็มไปด้วยเรื่องเศร้า..ที่แสนแผ่วเบาจนฉันไม่อาจเข้าไป 
ดอกไม้ชมพูดอกนี้อยากเติมสีให้เธอบ้าง 
แทนร่องรอยความอ้างว้าง..แสนหม่นไหม้ 
อาจไม่ได้งดงามเหมือนดอกไม้ในฝันเธอก็ไม่เป็นไร 
เพราะฉันเป็นเพียงดอกไม้ที่จะเก็บหัวใจไว้ ในแจกัน 
เพราะเป็นดอกไม้ที่ต้องโรยราไปตามเวลา 
รุ่งเช้าที่จะกลับมาสู่ผืนฟ้า..พรุ่งนี้นั้น 
จะฝากความทรงจำไว้ที่เธอได้ไหม..เจ้าแจกัน 
ฝากรักจากฉัน..แต้มสีให้แจกันอย่างเธอนั้นตลอดไป
**************
บท 6 : ตัวตนของฉัน...ผู้ชายสีเทา
หากไถ่ถามถึงตัวตนของฉัน 
เธออาจต้องตามไปดูดวงตะวัน บนฟ้ากว้างใหญ่ 
เธออาจต้องตามไปค้นที่พระจันทร์บนฟ้าไกล 
เธออาจต้องติดตามไป ถึงดวงดาว 
หากไถ่ถามถึงความเป็นฉัน 
คงไม่มีคำตอบจากตะวัน เอ่ยกล่าว 
คงไม่มีคำตอบจากพระจันทร์ในคืนคํานานยาว 
คงไม่มีคำตอบจากดวงดาว หรือแม้ใคร 
หากไถ่ถามถึงหัวใจฉัน 
อาจตกหล่นอยู่ในดินแดนแห่งฝัน คว้างไขว 
อาจเหว่ว้า อ้างว้าง หลงทางอยู่ในดินแดนแสนไกล 
อาจรินคำโศกเพื่อบอกเล่าใครต่อใคร..เป็นนิทาน 
โปรดอย่าไถ่ถามถึงความเป็นฉัน 
เพาะเธออาจไม่เจอกับมัน ในความฝันแสนหวาน 
เพราะเธอจะไม่เจอกับฉันในนิยามหรือตำนาน 
เพราะเธอจะรู้จักฉันเมื่อเราได้ยืนและพบพาน..ในโลกแห่งความจริง
***************
ต้นฉบับจริงๆ มีเพียงแค่ 6 ภาค ค่ะ ตอนนั้น แต่งตอบกันไป-มา........แล้ว มาจบตรงที่ บทที่6 ซึ่งหนึ่งเป็นคนแต่ง แต่วารู้สึกว่า น่าจะมีอะไรพิเศษ ในการเอามาโพสท์ลงไทยโพเอม ในครั้งใหม่ครั้งนี้ จึงได้แต่งเพิ่ม ขึ้นมาอีก1บท จะเรียกว่า แฮปปี้เอนดิ้ง ก็ไม่เชิงนะคะ
เพราะยังหากันไม่เจอซะทีเดียว ยังคงตามหากัน ทั้งในโลกฝันบ้างโลกจริงบ้างอยู่นั่นเอง
เฮ้อ....ลำบากใจแทนค่ะ มัวแต่หากัน เลยไม่เจอกันอยู่อย่างนี้.คู่นี้เค้าแหละ...!!!!!
บทที่7 : สักวัน ...ฉันจะตามไป (ภาคของผู้หญิงสีชมพู)
แล้วสักวันฉันจะตามไปในโลกแห่งความจริง
ไปเพื่อเรียนรู้ทุกสิ่งที่เธอ...ไถ่ถามฉัน
ไปแรมรอนอ้างว้างตามทาง...สายตะวัน
ไปฟังนิทานเศร้าโศกรำพัน ของดวงดาว
ไปตามหาคำตอบที่เราไม่อาจเข้าใจ
ว่าเพราะอะไร รักเราจึงต้องรานร้าว
จะหนีออกจากโลกฝัน...ยอมตื่นจากคืนค่ำฟ้าสกาว
เผื่อจะเข้าใจในเรื่องที่เธอบอกกล่าวได้มากกว่าทุกที
แม้ในความเป็นจริงเราจะอยู่แสนห่างกัน
แม้โลกของเธอกับฉัน ต่างหมุนไปตามวิถี
เธอรักในหนทางชีวิตเสรี
ฉันยึดติดจะอยู่กับฝันกับที่...ซึ่งไกลออกไปทุกที...จากเธอ
แต่สักวันเราจะได้พบกัน..ใช่ไหม
แม้หนทางความเข้าใจ..จะไกล..จนได้แต่เก้อ
เธอคงไม่ปล่อยฉันเป็นเหมือนคนเดินดิน...ที่มองฟ้า แล้วได้แต่ละเมอ
บอกหน่อยว่าในโลกความจริงเธอรอฉันอยู่ที่ไหนนะเออ...ผู้ชายสีเทา