งามดวงใจใครเล่ารู้!

พุด

url=http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=19
อาลัยรัก อาลัยเกาะสวาทหาดสวรรค์ในดวงใจค่ะ
พุดพัดชาขอฝากเรื่อง..งามดวงใจ..แสนรัก.อีกคราค่ะ.
จากดวงใจรักแสนคิดถึงคะนึงหา
ถึง..ทุกดวงใจแสนรักในร่มรักเรือนไทย
ในวันนี้ที่กลับมาวิมานดินแห่งผองเราแล้วค่ะ
ภาพเซ็กซี่ไปนิ๊ดดับร้อนนะคะ..
ด้วยรักคิดถึงล้นใจ
*********

ตั้งแต่เด็กมาแล้ว 
ที่ฉันมองโลกนี้ ผิดแผก แตกต่าง ไปจากเด็กบางคน..... 
ได้ยินเสียง ฝนตกก็ฟังเพราะพริ้งพราว 
ยามฝนหล่นกราว กระทบหลังคาบ้าน ในชนบท ที่เป็นสังกะสี 
สำหรับฉันฟังเป็นเสียงดนตรี จากธรรมชาติที่ไพเราะสุดใจ 
บอกใคร ไม่เป็น ให้เห็นงาม และได้ยิน..... 


แสงตะเกียงเจ้าพายุ..วับแวม ก็หวามไหว 
บางครั้งพาใจให้เหงาเศร้า แปลกดีจัง... 
ยามเห็นเรือหาปลาเข้าฝั่ง...มากับตะวัน ยามเช้าตรู่
กับหมู่นกนางนวลสีขาว......... 
ในอ้อมแขน...ของชาวประมง...มีตะกร้าปลาสดๆ...
เป็นภาพที่ติดตา มาจนถึงทุกวันนี้ ยังไม่มีลืม 


ยามเย็น....วิ่งเล่นบนหาดทรายขาวนวล สุดตา 
เคียงไปกับทะเลกว้าง เวิ้งว้าง แต่ไม่เหงาใจ.. 
เฝ้าดู..ตะวันรอน อ่อนแสง ลาลับลงสู่ผืนน้ำ 
ทิ้งแสงสวย งามตา อำลาทะเล อ้อยอิ่ง... 
อยู่ในใจ ในความทรงจำ.... 
ยามค่ำ....นั่งดูดาว ดูเดือน ที่สุกใส 
ไร้แสงไฟ แสงสี ไม่มีมลพิษ เพราะเป็นเกาะกลางอ่าวไทย 
ไกลแสนไกล ในใจของเราเด็กๆ...จากแผ่นดินใหญ่ 
ที่ไม่เคยไปเหยียบเยือน.... 


เห็นเครื่องบิน...ผ่านมา ดีใจราวกับว่า 
จะแวะมารับเราไปเที่ยวด้วย.... 
จะวิ่ง..วิ่ง..วิ่ง..โบกมือ บ้าย บาย ทายทัก กับนักบิน 
ที่ไม่รู้จะเห็นเราบ้างมั้ย ยังสงสัยอยู่เลย 
หน้าพายุ...ทะเลพิโรธ โกรธกริ้ว 
ทิวมะพร้าวไหวเอน น่ากลัว.... 
ฟองคลื่นขาว ซัดซาด หาดซู่ซ่า ซู่ซ่า 
กล่อมให้เราหลับไหลไปกับเสียงดนตรี 
ที่ได้ยินจนชินทุกค่ำคืน...
เช้ามา..หาดเกลื่อนไปด้วยขยะ ที่มากับมรสุม.... 

ทะเล...สอนใจ ให้เรียนรู้ว่า 
เหมือนใจมนุษย์นี้ ยามมีอารมณ์ไม่สุนทรีย์ 
ที่มักมีสิ่งปฎิกูล เกิดในใจเฉกเช่นทะเล 
ที่เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ไม่สงบ ตลอดไป ตลอดปี....... 
ภาพดอกไม้สีเหลืองสวย เป็นพวง ออกดอกพราว 
ที่มีกอขึ้นอยู่ริมน้ำ ยามน้ำป่าไหลลงสู่ทะเล 
คู่กับดอกสีม่วงละมุน ของดอกผักบุ้งทะเล 
ที่แสนบอบบาง ในใจดวงนี้ที่แสนรัก 

ภาพ..ดอกจิกร่วง หวานบานพราว 
ลงแตะแต้มริมลำธาร ใสไหลเย็น...ยามหน้าแล้ง 
น้ำจะแห้งจนมีสันทราย ไว้เป็นลานให้เราเอาผ้าไปซัก.... 
ภาพ..เงาะ ผลไม้ลูกแดงๆ ห้อยย้อย..เป็นพวง น่ากิน..
ตามทางเดินไปโรงเรียน 
ได้แต่เหลียวมอง เพราะเจ้าของแช่งไว้ ถ้าเด็กคนไหนหัดขโมย.... 
เรียกว่า ..ใส่โจ...ไว้ใต้ต้น เป็นภาษาปักษ์ใต้ 
จนวันนี้ตีความไม่ออก 
ได้แต่เดาว่า คงด่าโจรขี้ขโมย...ให้ตายเร็วๆ ....

 
ภาพ..เด็กๆถูกครู ใช้ขนทรายเข้าวัด 
ทำให้วัด สะอาด สวยงาม....ฝึกใจให้เรียนรู้การให้.. 
จะได้ มีใจ ที่สวยพอกัน 
บางทีขน ทรายขาว มาทำสนาม ลู่วิ่ง ยามมีกิฬา 
พาให้สนุกสนานทั้งตอนขน และตอนได้วิ่ง 
ทรายทะเล..มากมี ไม่ต้องซื้อหา 
ใครขยันขนมาถมสนามหน้าบ้าน ได้ขาวนวลน่านั่ง น่านอนเลย 


ทุกสิ่งที่เล่ามา....เป็นรายละเอียดเล็กน้อย ในความทรงจำ 
ของใจเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง คนนี้ 
ที่เกิดมากับธรรมชาติงาม 
ทำให้ใจดวงนี้มีรัก ละมุน อ่อนหวาน ซ่อนซึ้ง ติดตราตรึงใจ ไม่รู้เลือน... 
มาในวันนี้...จะมีใครซัก..กี่คน 
รู้ความละเอียดอ่อน และเข้าใจ ในสิ่งที่ใจเราสัมผัสมา 
คนเรานี้หนา...จะแจงใจ..ให้ใครหยั่งถึง ได้ถ้วนถี่ 
แม้กระทั่ง กับคนใกล้ คนดี 
ที่เกิดมาคนละที่ คนละท้อง คนละพ่อ คนละแม่..กับเรา.... 
ไม่เสียใจ..น้อยใจ..และคาดหวัง...ใครเลย....
ถ้าไม่รู้จัก ใจเรานี้..ดีพอ.. 


ขอเพียงว่า ใจเรานั้นหนา 
รู้จักเปิดใจ ให้เห็นงาม จากภายใน 
ไม่ต้องหวังให้ผู้ใด มายกย่อง ชื่นชม 
แล้วเราจะไม่ตรอมตรม ไม่เสียใจ 
ในความคิด ของใคร ที่ตัดสินเราเพียงเปลือกนอก....... 
เพียรเพาะบ่ม รู้จักชมชื่น ตัวเอง ให้เกิดงามภายใน ใจดวงนี้..ก็ดีพอ......