--- กงเกวียน ---

พู่กัน (เฉพาะกิจ)

                                --- กงเกวียน ---
                          ใบไม้ร่วงล่วงเลยมิเคยนับ
                            ฤดูลับกาลไปนับไม่ถ้วน
                        กระแสสินธุ์รินใสไหลเทียวทวน
                          กลิ่นอบอวลแมกไม้ที่ไกลตา
                      มองเม็ดฝนหล่นกราวปานดาวดิ่ง
                          ลมสงัดหยุดนิ่งไม่ติงไหว
                     เมฆคล้อยผ่านย่านสถิตย์อาทิตย์อุทัย
                       แสงก็ส่องยองใยแผดสายพิรุณ
                         ตะกอนขุ่นฝุ่นดินจับหินผา
                       สายธาราไหลระเรื่อมาเกื้อหนุน
                     ป่านับร้อยคอยหยิบยื่นเพื่อคืนคุณ
                       คอยการุณเก็บกักน้ำยามจำเป็น
                     ที่ตรงขอบกรอบฟ้ากว้างกว่ากว้าง
                      นกกระยางบินล่องให้มองเห็น
                    มัจฉาว่ายกรายละโลดโดดกระเด็น
                   สาดกระเซ้นอยู่เป็นสายบ่ายผ่านตา
                       แล้วก็ลับดับสูญไปเท่าไรแล้ว
                       ผ่านไม่แคล้วกลับคืนยืนกังขา
                     เหมือนตะวันพลันลับต้องกลับมา
                    ดวงจันทราบ้างมีเสี้ยวเดี๋ยวก็กลม
                      ชีวิตเวียนเปลี่ยนผันทุกวันผ่าน
                      มีเงียบงัน เศร้า สุข ทุกข์ ขื่นขม
                    สมใจบ้าง ร้างจุดหมาย ไกลภิรมย์
                       มีตรอมตรม ชมชื่น ทนฝืนใจ
 
                      เสียงสดับลับเลื่อนมาเยือนอีก
                       จะไม่ปลีกหลีกฝ่า ณ หล้าไหน
                       มันจะย้อนคืนลับเวียนกลับไป
                 แล้วเกิดใหม่เป็นกงกวียนเวียนกลับมา...