...คำซึ้ง.... ถึงคุณ

อาภาภัส

อากาศยามบ่าย ของวันที่ ๑๔ เมษายน๒๕๔๗ มันช่างร้อน แต่ยามที่อยู่หน้าเครื่องคอมเวลานี้และได้อ่านเรื่องที่ใครสักคน เขียนถึงใครสักคน ความร้อนมันลดอุณหภูมิลงอย่างไม่หน้าเชื่อ  มันเป็นความรู้สึกภายในใจของชายคนหนึ่งที่เขาใช้ชีวิตเพื่อการงาน เพื่อตัวหนังสือ เพื่อสิ่งที่ทำให้หัวใจเขากระตุก แสดงถึงการเข้าใจในชีวิต
   และในท่ามกลางบรรยากาศที่ร้อนระอู กลับมีกระไอรักที่ชุ่มฉ่ำเย็นของเขารดรินจากใจของเขา และนึกถึงยอดหญิงอันเป็นที่รักของเขา  ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าเขารู้จักคำว่าซึ้งและความคิดถึง
   อาจเป็นเพราะวาจาที่ดู ถอดหัวใจออกมา  ฉันนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อ่านงานของเขา แล้วฉันอยากให้เขารู้สึกดี  โธ่ก็ วันนี้มันวันแห่งความสุข วันสงกรานต์ ทำไมคุณต้องรานหัวใจขนาดนั้น
    ฉันอยู่บนฟากฟ้า ได้ยินวาจาของคุณ ความรู้สึกของคุณ ณ อีกบทบาทหนึ่ง มันยิ่งใหญ่มากนะ
   ฉันอาจจะเขียนเพื่อให้คุณรู้สึกดีไม่ได้ เพราะไม่ใช่ใครที่คุณคิด แต่ก็อยากให้คุณ ทำใจนิดๆ ว่าอือม์เหมือนฟังเพลงในสายลม เพลงบรรเลงให้เราสุข เราก็แย้มยิ้ม ฉันอยากให้คุณรู้สึกดีนะ
  
   กอบหัวใจ โปรยมา เวลานี้
รักมิลี้ ล้อมองค์ คงรักเหลือ
แสงรวี โรยร้อน อ่อนจางเจือ
ใจนางเนือ เอื้อออม หลอมไมตรี
    ยามไกลกัน ฟากฝัน พลันได้พบ
 สายตาสบ สายใจสาน รักมิหนี
ราวลมเย็น โบยอ้อน วอนวาที
คิดถึงพี่ เพียงหนึ่ง  ตรึงฤทัย
   มาลาหอม พยอมร้อย เป็นคำรัก
ผูกวงค์พักตร์  ภาษา  มาหวานไหว
ใจดวงนี้ พี่ครอง ห้องดวงใจ
ยามเราไกล มองฟ้า พาอุ่นพลัน
   หยิบเมฆา กระพือ คือ ปีกฟ้า
โบยบินหา เหลียวมอง องค์จอมขวัญ
ทั่วแดนดิน สิ้นสูรย์ ทุกคืนวัน
รักนินิรันดร์ ตามติด ชิดใจเรียม
   เก็บนำหมด มหาสมุทร รุดเร็วรี่
รดคนดี เย็นฤทัย  ไร้อายเหนียม
เริงร้อนรื่น ชื่นไซร้ ใจ กราย เกรียม
น้องเอ่ยเทียม แทนใคร ในใจนา
   พรหมบรรเลง เพลงพา อุรารื่น
ขอพี่ชื่น ยิ้มในใจ ได้แล้วหนา
ด้วยสารนี้ คนดี  ต้องขอลา
ภัสอาภา อาภาภัส  จัดส่งแทน