แกลงคุณครูสุนทรภู่

แก้วประเสริฐ

          มาถึงแกลงแห่งระยองถิ่นกลอนแปด
หัวใจแวบนึกถึงบรมครูผู้สั่งสอน
วางบทเรียนเขียนไว้เรื่องบทกลอน
เป็นทำนองไพเราะเสนาะโสตถิดี

           พลันเลี้ยวรถซ้ายวับขับตามที่
แล่นตามป้ายมีบอกไว้ไม่ขัดสี
เลี้ยวขวาทีซ้ายทีก็จะถึงซึ่งพอดี
บริเวณที่พำนักแหล่งอาจารย์

           บริเวณที่อาจารย์นั่งพักอยู่เนินสูง
หอมจรุงรสสุคนธ์ กลิ่นธูปที่จัดสรร
เขาบูชาสักการะท่านมีให้เห็นรอยควัน
ใต้เนินนั้นแว่วเสียงเพลงปี่พระอภัยมณี

           นางเงือกน้อยกลอยใจสุดสวาท
ดารดาษดอกบัวช่องามหลายหลากสี
โบกสะบัดพัดหางเล่นกลางวารี
ข้างๆมียักษ์ร้ายคล้ายกำลังกริ้วโกรธา

           ชี้เขม่นงือกน้อยกลอยใจให้ดูขลาด
แสนประหลาดนางไม่สนซึ่งยักษา
จะโกรธาอย่างไรนางไม่เจรจา
แย้มยิ้มพยักหน้ากับพระอภัยมณี

           อากาศร้อนพระพายพัดเย็นฉ่ำชื่นจิต
ใจประหวัดจิตคิดถึงวัยเริ่มมีสี
ใช้กลอนท่านร้องขับเกี้ยวนารี
จารจรดอักษรที่ดีท่านเกี้ยวนำพา

            บัดนี้เราเฒ่าชะแลแก่ลงแล้ว
คิดถึงแนวเมื่อแรกรักหมั่นไส้หนา
สมัยนี้เขาหมดสิ้นแล้วไม่นำพา
ชักระอาเมื่อเห็นสาวๆพาเศร้าใจ

           จึงชักรูปตัวเองไว้เพื่อเป็นที่ระลึก
เมื่อผนึกลงในคอมฯใจให้ผ่องใส
คิดถึงเพื่อนๆในโพเอ็มขึ้นทันใด
ฉันจึงร่ายกลอนอ่อนหัดไว้ให้เพื่อนๆชม.

                           แก้วประเสริฐ.
                       13  เมษายน  2547