นายติ๊ก

นกตะวัน

นกกะรางหัวขวาน (Hoopoe) ตัวนั้น ยังคงเดินวนเวียนไปมาอยู่ในสนามหญ้าบนเนินลูกฟูก แต่พอผมส่องกล้องเลยเนินลูกฟูกออกไป ผมได้เห็นผู้เข้ารับการอบรมอีกกลุ่มหนึ่งกำลังเดินตรงมายังเนินลูกฟูก โดยมีนายเบิร์ดเดินนำหน้ามา แล้วชี้ให้ผู้เข้ารับการอบรมหยุดดูนกกะรางหัวขวานตัวนั้น แต่ในกลุ่มผู้เข้ารับการอบรม ผมได้เห็นใครคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน นายติ๊กนั่นเอง ซึ่งผมไม่ได้เจอมานานมากแล้ว
เจ้าน้องชายนายนี้มีเคราครึ้ม			
ค่อนข้างขรึมคราวคิดติดเรื่องไหน
แสนสดชื่นรื่นเริงบันเทิงใจ			
ยามแดดใสได้ส่องมองนกมา
แต่งตัวปอนซ่อนหุ่นเห็นคุ้นเคย		
วางมาดเฉยชอบเขียนเพียรนักหนา
สนใจด้วงหวงมากหากจับมา			
รู้คุณค่าของอะไรใส่ใจเจอ
พบวันนี้ดีใจแจ่มใสนัก			
เพราะน้องรักได้ลูกพันผูกเสมอ	
เป็นคุณพ่อหล่อมากสาวอยากเจอ		
แต่ไม่เผลอหลงผิดคิดนอกใจ
หากเลิกสูดดูดบุหรี่คงดีนัก			
เพราะช่วยรักษ์ร่มพฤกษาพาไสว
สุขภาพอาบกายสบายใจ			
จิตสดใสสุขจริงทิ้งเสียที
ผมรีบเดินไปตามถนน ผ่านเนินลูกฟูก ผ่านเจ้ากะรางหัวขวานตัวนั้น เพื่อตรงไปหานายติ๊ก เพราะไม่ได้เจอะเจอกันเสียนาน จนจำไม่ได้แล้วว่าไม่ได้เจอกันนานเท่าไรแล้ว รูปร่างหน้าตาและท่าทางของนายติ๊กไม่เคยเปลี่ยน นอกจากน้ำหนักตัวที่เพิ่มขึ้น แต่นายติ๊กเคยโทรศัพท์มาบอกผมว่า ตอนนี้กำลังสนใจศึกษาด้วง (Beetle) อย่างจริงจัง แต่ยังไม่ได้ละทิ้งการดูนก ทำให้ผมเกิดอาการสงสัยขึ้นมา นายติ๊กไปสนใจด้วงตั้งแต่เมื่อไร