สายน้ำสาดราดสดรดชุ่มฉ่ำ แสนชอกช้ำเย็นชื้นเกือบลื่นไถล เกาะกุมเสื้อเนื้อน้องหม่นหมองไป ผ้าบางใส่ใสแนบแอบอกนาง ทั้งหน้าตาครานี้มีแต่แป้ง แก้มนวลแดงดั่งทาฝ้าขาวขวาง หมดราสีจีรังยืนนั่งพลาง อยู่อ้างว้างว่างคนเดินพ้นไกล โอ้นวลน้องฉลองสงกรานต์นานแล้วหรือ ใยยึดถือธรรมเนียมอ่องเอี่ยมใหม่ ไม่รักนวลสงวนตัวกลัวต้องใช้ หนุ่มรุมใส่สาดน้ำสุขล้ำมอง กลับลุ่มหลงสงกรานต์ร่านเพ้อเจ้อ ลวงหนุ่มเผลอพาเที่ยวเดี่ยวแค่สอง ใส่ผ้าหลวมสวมไว้ให้เขามอง ปล่อยเนื้อน้องแนบน้ำฉ่ำสายตา 10 เมษายน 2547