อะไรที่อยู่ใกล้จนเกินไป... สัมผัสได้ว่าค่าไร้จึงเพิกเฉย มองข้ามความรู้สึกกันแล้วทำละเลย เหมือนไม่เคยรักกัน...บั่นทอนใจ ฉันเป็นฝ่ายก้าวเดินออกมา... ก้าวผ่านวันเวลา และยืนหยัดอยู๋ตรงนี้ได้ ไม่เคยรบกวน ร้องขอ ความเห็นใจ อยากให้รู้ว่ายังห่วงใย และคิดถึงกัน ขอบคุณนะสำหรับคำขอโทษ... ไม่เคยนึกโกรธ เธอยังคงเป็นความรัก และความฝัน ขอโทษทีที่เสียมารยาท แต่เธอกลับมาทำไมกัน เธอใช้ 10 วินาทีตัดฉัน แตกต่างกัน ฉันใช้ 10 ล้านวินาทีนั้น เพื่อลืม
8 เมษายน 2547 20:08 น. - comment id 243679
....ประมาณว่า...1 นาที เพื่อรัก...ทั้งชีวิต เพื่อลืม... ใช่ไหมคะ ดีค่ะ ...ชอบ แวะมาทัก
8 เมษายน 2547 21:01 น. - comment id 243739
ช่าย..อย่างที่พี่วาพูดเด๊ะเลยคับ 1 นาทีเพื่อรัก ทั้งชีวิตเพื่อลืม เพราะคับ..^_^
8 เมษายน 2547 21:02 น. - comment id 243740
อะไรที่อยู่ใกล้จนเกินไป เธอมักจะไม่สนใจไม่ห่วงหา แต่เมื่อฉันไปไกลลิบตา แล้วเธอจะมาห่วงหาฉันทำไม มันไม่มีประโยชน์โปรดรับรู้ ไม่ว่าฉันจะเป็นอยู่แบบไหน หรือต้องการให้เรากลับมาเหมือนเดิมในความเป็นไป แต่ไม่มีวันเป็นได้ในความเป็นจริง *-*กลอนแต่งได้ดีค่ะ ชอบค่ะชอบ*-*
8 เมษายน 2547 21:54 น. - comment id 243783
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ กลับคืนมาเพื่อบอกว่ายังคงห่วง ยังคงหวงความรู้สึกลึกลึกนั้น กลับมาถามเพื่อค้นดูความผูกพัน ใจเธอนั้น ยังเป็นฉัน หรือใครแทน .......................... แวะมาทักทายครับ ^______^ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
8 เมษายน 2547 22:21 น. - comment id 243791
แต่งได้เพราะมากๆเลยนะคะ
8 เมษายน 2547 23:28 น. - comment id 243846
ความเปลี่ยนแปลงข้างในใจยากรู้ เพียงแต่ดูพอกลับมาช่างแปรผัน เขาตัดเธอเธอตัดเขาอย่างไรกัน แต่คุณนั้นยังทำท่านพว้าพะวง. แก้วประเสริฐ.
9 เมษายน 2547 01:29 น. - comment id 243916
เก่งจังเลย อ่านแล้วรู้สึกเศร้าๆเนอะ แต่ชมจากใจว่าเก่งจิงๆ +++ ใช้เวลาสร้างรักร่วมก่อความผูกพันธ์ให้เหนียวแน่น ใช้หลายร้อยนาทีแสนก่อให้รักนั้นเข้มแข็ง แต่เธอใช้เพียงไม่กี่นาทีบอกเลิกรา..ฉันอ่อนแรง รู้สึกจะเหนื่อยกับแสนนาทีที่เสียไป....+++
9 เมษายน 2547 10:44 น. - comment id 244032
ขอบคุณค่ะทุกคนที่แวะมาอ่านกัน ไว้พิมจะแวะไปอ่านบ้างนะคะ อบอุ่นๆๆ