ตัวตึกที่คุ้นเคย ยังถูกลมรำเพยจนหินกร่อน ลานกว้างนั้นเล่าที่เคยร้อน ก็ได้ร่มจากไม้อ่อนครั้งกระโน้น บึงใหญ่เคยฉ่ำน้ำ เคยเล่นรอบไล่ตามเมื่อหน้าฝน เหลือแค่ในความทรงจำที่ท่วมท้น ใช่หายหกตกหล่นระหว่างทาง เฟื่องฟ้าสีชมพู เคยงามหรูกลับโรยลงดูอ้างว้าง ความทรงจำตรงนั้นนี้สีจางจาง อาจมีบ้างที่หลง ที่ลืมเลือน คำร่ำลาในหน้าฝน แววตาของคนน้ำตาเปื้อน ยังประทับอยู่ตรงนี้ทุกปีเดือน ไม่เคยหล่นไม่เคยเลื่อน จากความจำ
หมอกจาง 6 เม.ย. 2547 15:58 น. - ID 50455 
1649
2
0
6 เมษายน 2547 17:27 น. - comment id 242388
ไม่ลืม ไม่เลือน ... ไม่เคยลืม .. แวะมารับอรรถรสงามๆเพื่อเติมความอบอุ่นในหัวใจค่ะ
6 เมษายน 2547 22:38 น. - comment id 242504
ความทรงจำที่ชัดเจน ยังคงเป็นภาพที่เห็นในวันนี้ ผ่านคืนผ่านวันผ่านปี ภาพเธอคนดียังติดตา
7 เมษายน 2547 00:13 น. - comment id 242580
หน้าส่วนตัว
^*^
^*^
^*^........เศร้าแต่งดงามอ่ะ.........^*^
อืมม..หมอกจางนี่สามารถนะ
แต่งกลอนแนวนี้ได้เยี่ยมจริงๆ
ได้อารมณ์ทุกครั้งที่แวะมาอ่านเยย
^*^....................^___^..................^*^
7 เมษายน 2547 13:36 น. - comment id 242762
ขอบคุณมากๆครับ.. อัลมิตรา ยาหม่อง แล้วก็แนทตี้.. :)
7 เมษายน 2547 13:59 น. - comment id 242789
เขียนได้ดีมากครับ... เศร้า แต่เขียนได้งาม
7 เมษายน 2547 15:51 น. - comment id 242883
ลืมไม่ลงมากกว่า คนเราถ้าลองได้ประทับใจอะไรหรือชอบใครสักคนอยากจะลืม แต่ก็จำ ไม่รู้เป็นอะไร ที่อ่านหนังสือลืมหมด
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
