ความหวังสุดท้าย

Clad in Black

ช่วยฉันด้วย..ช่วยฉันที
		ใครก็ได้สักคนหนึ่งจะได้ไหม?	ใครก็ได้ที่มีกะใจจะหันมาหาฉัน
	ช่วยผยุงชุดแขนของฉัน			ให้หลุดจากบ่วงเหวที่ลึกล้ำนี้
	ช่วยฉันทีจะได้ไหม?			อย่าทิ้งให้ฉันอยู่ตรงนี้
	ใครก็ได้สักคนหนึ่งที่พอจะมี			กะใจที่จะหันมามองฉันสักครั้ง
		ตอนนี้ท่อนแขนฉันกำลังล้า		มือของฉันปวดร้าวเต็มที
	น้ำหนักทั้งหมดที่ฉุดรั้งยังคงมี			มากมายเหลือนับคณา
	ฉันกำลังยึดกับท่อนไม้ท่อนหนึ่ง		ซึ่งมันดูไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่
	ได้โปรดเถอะ...ถ้าเธอมีกะใจ			จะหันมาช่วยฉันสักที...
		ตอนนี้ฉันกำลังจะตาย		ชีวิตฉันเหมือนไร้ค่า
	ความหวังทั้งปวงในโลกา			อาจจะมีเพียงแค่ค่านิดเดียว
	นัยตาฉันกำลังปวดร้าว			เหงื่อฉันไหลพราวแต่ก็เช็ดไม่ได้
	เพราะถ้าฉันปล่อยมือไป			นั้นหมายถึง..ความตายมาเยือน
		ข้างล่างตัวฉันและกิ่งไม้		มีเพียงแค่ความมืดเท่านั้นที่ฉันเห็น
	เสียงสะท้อนที่ฉันตะโกนเรียกเธอ(แต่เธอไม่ได้ยิน)       เป็นเพียงเสียงที่หายไปในชั่วพริบตา
	ฉันไม่แทบไม่อยากจะคิดว่าข้างล่างนั้นมีอะไร	แต่ก็อดคิดไม่ได้เมื่อใจเผลอ
	ข้างล่างนั้นฉันอาจจะเจอเธอ			หรือไม่ก็ไม่เจออะไรเลย...
	ฉันอาจจะตกลงไปอย่างไม่สิ้นสุด		และฉันก็ต้องทนทุกข์นี้ตลอดไป
	เว้นแต่ว่าเธอจะมาช่วยฉันไว้			อย่าปล่อยให้ฉันต้องตาย...ขอร้องที
		ใครก็ได้..สักคนหนึ่ง		มาช่วยฉันที
	ฉันจะไม่พูดมากแล้วต่อไปนี้			เพราะเส้นเสียงที่มีมันฉีกขาดไป
	ฉันรอเธอมานานแสนนาน			วันนี้หรือเมื่อวานต่างกันตรงไหน
	เธอไม่มา...ใช่...ไม่เป็นไร			ฉันคงไม่มีทางรอเธอได้(แน่นอน)
		ท่อนแขนของฉันหายไปไหน?	เลือดสีแดงมากมายหลั่งมาได้อย่างไร
	ฉันอาจจะสงสัยอยู่				แต่สักครู่..ก็ได้รู้ด้วยตัวเอง
	ดวงตาฉันพร่าเลือน				แสงเดือนฉันไม่เห็นเป็นแสงสี
	ความงดงามในโลกนี้			ตอนนี้เท่าที่มีคือเสียงลม
	ฉันกำลังตกลงไปในเหวลึก			มันยากที่จะนึกว่าลึกเท่าไหร่
	สิ่งสุดท้ายที่ฉันหลงเห็นไป			คือภาพเธอกำลังยืนอยู่ข้างบน
	พร้อมกับเสียงที่ดังลั่นเปล่งลงมา		ว่าฉันรอดูเธอมานานแล้ว
	ถึงเวลานี้สักทีที่เราจะคลาดแคล้ว		ไม่ต้องกลับมาแล้วนะเธอ
	ต่อจากนั้นฉันได้ยินเสียงโลหะ		เธอคงผละทิ้งอะไรลงมา
	และต่อจากนั้นฉันก็ได้รู้ว่า			สิ่งที่เธอทิ้งลงมาคือ..กรรไกร
	ฉันหายสงสัยไปทันที			ว่าสิ่งใดที่ทำให้กิ่งไม้นั้นขาด
	และฉันก็หัวเราอยู่ในอากาศ			และไม่อาจจะตกไปถึงพื้นเหวสักที
		..มีใครสักคนไหม			ที่พอจะเข้าใจความรู้สึกนี้
	เมื่อความหวังสุดท้ายที่เธอมี			กลายเป็นสิ่งที่ฆ่าตัวเธอเอง...
		เพราะความพอใจคือความตาย	ขณะนี้ฉันกำลังเลือกทางเดินมันอยู่
	ไม่ว่าฉันไม่อาจจะล่วงรู้			ว่าอะไรจะรอคอยฉันอยู่ต่อไป
	แต่ความรู้สึกที่ฉันมีทั้งหมดนี้			คือสิ่งที่ฉันตก..(และตกตลอดไป)
	ฉันไม่อาจจะละทิ้งเหวลึกนี้ได้			และความตายไม่ได้ฆ่าฉันเลย
		ตัวฉันตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง		แต่อีกครึ่งหนึ่งยังคงมีชีวิตอยู่ต่อไป
	และความตายไม่อาจพรากมันไปได้		และ..สุดท้ายฉันก็ยังมีแต่เธอ...