เพียงแผ่วสายลมพัด...ปลิวสะบัดพลิ้วไหวปลายยอดหญ้า นิ้วเขี่ยดินสัมผัสกวาดไปมา....หลั่งน้ำตารดพื้นพสุธี สะอื้นอกอกสะอื้นกลืนกล้ำช้ำ....ใครบางคนทำให้ฉันเป็นเช่นนี้ หลอกให้รักแล้วจากไปไม่ใยดี.....ทำเช่นนี้หยามน้ำใจหญิงไทยเรา แหงนหน้าขึ้นมองฟ้าน้ำตาตก.....สุดจะโศกโศกาน่าสงสาร กระต่ายน้อยห้อยดวงจันทร์นั่งหน้าบาน.....ไม่มีทุกข์สุขสราญสบายจริง แต่ตัวฉันวันนี้หน้าสงสาร....ที่รักพาลหายหน้าไปไม่แลหลัง บอกเรียนต่อใจฉันเฝ้าภวังค์.....บอกสักครั้งว่ารักฉันก่อนจากจร - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ปล่อยๆมันไปเถอะค่ะ นังปราง (เสือยิ้มมุมปาก) มันชอบฟุ้งซ่าน คิดเรื่องนู้นออกเรื่องนี้ ให้มันได้มีโอกาสฝึกฝนฝีมือบ้างเถอะค่า ขอบคุณค่า
29 มีนาคม 2547 16:31 น. - comment id 238105
เขียนดี แต่ติดกระแทกตนโน้นคนนี้อยู่
29 มีนาคม 2547 18:24 น. - comment id 238162
ความหมายดีนะครับ.. มาเยี่ยมครับ *-*
30 มีนาคม 2547 00:01 น. - comment id 238369
แหงนหน้าขึ้นมองฟ้าน้ำตาตก. สุดช้ำอกแสนช้ำคำของเขา เคยบอกว่ามีใจให้กับเรา แต่ทำไมเธอหายเล่าไม่ส่งข่าวคราว *-*กลอนน่ารักดีค่ะ*-*