เดินดุ่มดุ่ม สาดส่าย ส่องหาทาง ตาหันขวาง มองดู ช่างสับสน ปรากฏชาย ร่างใหญ่ ใจกังวล ในมือตน ปรากฏมี เลือดจางจาง สะสาง ทิ้งตนห่าง จากที่มืด ยืนขึ้นยืด อกแอ่น แผ่นกระด้าง เลือดยังไหล ไม่หยุด ผุดบางบาง ดุ่มบนทาง เถลไถล ไกลผู้คน ทิ้งตนนอน ทอดถอน บนท่อนอิฐ หนึ่งชีวิต มีค่า ใยสับสน เอาตัวเอง ละเลงมีด กลางผู้คน แล้วร้อนรน ทนทุกข์ ทุกค่ำคืน ตนกับพวก เพ่นผ่าน ในงานใหญ่ ไม่ยอมใคร ฆ่าได้ ใครขัดขืน เลือดคละคลุ้ง มุ่งตีรัน ทั้งฟันปืน แม้ผู้อื่น ไม่รู้ความ ก็ตามตี เลือดรักเพื่อน เกลื่อนกล่น คนคลุ้มคลั่ง ฟันไม่ยั้ง ชั่งใจ ไม่ปราณี ถูกเขาฟัน กลับบ้าง ง้างพอดี เอามือปรี่ เข้ารับ กับศัตรา รีบเริ่งรุด ร้างลา ด้วยอาสัญ คนพัลวัน ไล่ล่ากัน ไม่ทันหนา เคยได้เปรียบ ต่อยตี มีศักดา ต้องจรมา ลี้ภัย ไม่น่าดู นับจากนี้ เริ่มใหม่ กับชีวิต ที่เคยคิด เข่นฆ่า หาศัตรู หันมาใหม่ ใคร่ครวญ หวนนึกดู ตัวของกู ควรฆ่าก่อน ก่อนฆ่าใคร ..
น้ำตาซาตาน 23 มี.ค. 2547 01:09 น. - ID 49350 
1919
3
0
23 มีนาคม 2547 02:01 น. - comment id 235329
กลอนแรงมากค่ะ ... แรงจน อืม ... แต่ก็เขียนดีมากๆเลย อันนี้ต้องยอมรับค่ะ หยิบประเด็นร้อนมาลงกลอนได้ดีนะคะ บรรทัดที่ 2 ของวรรคสุดท้าย คำว่า ศัตรู เสียงไม่ลงกับเสียงที่ใช้จบจากวรรคก่อนสุดท้ายค่ะ
23 มีนาคม 2547 15:43 น. - comment id 235549
แต่งได้ดีนะค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งนึกภาพออกแต่ให้แต่งแบบนี้แต่งไม่ได้ค่ะ เพราะโดนปกติผู้หญิงไร้เงาเป็นคนกลัวเลือดค่ะ ให้แต่งแบบนี้มีหวังไปไม่รอดค่ะ อิอิ แต่คุณแต่งได้ดีมากเลยค่ะ ยอมรับ
23 มีนาคม 2547 18:53 น. - comment id 235634
อ่านแล้วคะ ชอบ ชอบ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
