โอ้ราตรี

แก้วประเสริฐ

         พระพายพัดโชยพลิ้วริ้วระริก
		ท้องฟ้ามืดสนิทมวลดารากระจายแสง
		บางดวงกระพริบบางดวงสนิทสีแดง
		ใบไม้แกว่งโอนไหวอยู่ไปมา 
  
         ฉันยืนมองท้องฟ้าพาถอนจิต
		ปล่อยชีวิตให้สบายใจเรียกหา
		ประกายดาวที่ฉันมองทุกครา
		ไฉนหนาแสงอ่อนไร้ให้มืดมัว

         ให้แปลกใจเหตุไฉนไร้แสงสด
		เคยสวยสดพร่างพรายกระจายทั่ว
		เคยเฉิดฉันท์พรรณรายไม่มืดมัว
		กลับสลัวมิทราบเหตุให้ข้องใจ

         หรือว่าคนที่เคยเพ้อละเมอรัก
		มีอันจักเป็นไปใจไม่ผ่องใส
		จนเป็นเหตุผันแปรในดวงใจ
		ฟ้าจึงได้กำหนดบ่งบอกดวง

         ชีวิตหนอพอถึงสุดก็เพียงนี้
		ยากที่จะปีนขึ้นได้ให้สู่สรวง
		มนุษย์เราฟ้ากำหนดไปตามดวง
		อยู่ที่บ่วงเวรกรรมที่ทำดี

         โอ้ดึกเอยดึกแล้วเสียงเจือยแจ้ว
		ลมพัดแนวกิ่งไม้เสียงเสียดสี
		ดุริยางค์พฤกษาชาติมวลมาลี
		กล่อมราตรีแนวโน้มหอมประโลมใจ

         ใจเอ๋ยใจของฉันนั้นหยุดแล้ว
		ไม่เลื้อยแว่วเสียงขานให้หวั่นไหว
		หยุดเอยหยุดนะหัวใจแม้ใครใคร
		เพราะฉันได้เคยอกหักจนหนักทรวง

         หันเหรักภักดีไว้ให้ตัวบ้าง
		ถึงชอกช้ำเพราะเราไม่ต้องห่วง
		ตัวเราช้ำอย่างไรแล้วแต่ดวง
		ไม่ต้องห่วงบ่วงรักจนหนักใจ

         ร้องเพลงคลอขานรับราตรีจ๋า
		คือกานดาที่ฉันต้องเพ้อจนสดใส
		สร้างชีวิตให้เบิกบานสราญใจ
		ช่างสดใสในยามแห่งราตรี

         กลิ่นดอกแก้วหอมโชยไร้ดอกโศก
		ชีวิตโศกหายลับกลับคืนที่
		ดอกราตรีประโลมเราเคล้าราตรี
		โลกมีราตรีนี้ฉันสุดจะประทับใจ.

                                                            แก้วประเสริฐ.