ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ฉันจึงยอมสมัครใจหยุดอยู่ตรงนี้ ทั้งที่เธอก็ไม่เคยใส่ใจ ... ไม่เคยมองกันสักที คงเป็นเพราะความดี ... ชนะใจ เธอไม่รัก ... กลับไม่เศร้า มีบ้างที่เหงา ... แต่ก็ทนได้ คุยกันนิดหนึ่ง ... ยิ้มให้สักที ... แค่นี้ก็พอใจ สบตากันเมื่อไหร่ ... เหมือนมีเปลวไฟ ... ไล่ขึ้นใบหน้า เป็นกันอย่างที่เป็น เผื่อสักวัน ... รักที่เธอจะมอบให้ฉัน อาจเพิ่มขึ้นช้าๆ ฉันไม่ลำบากใจ ... แม้เป็นเพียงคนผ่านมา การกระทำอาจไม่ค่อยมีค่า ... แต่ฉันก็มีศรัทธา ... ในสิ่งที่ฉันทำ ... --------------------------------------------------------------------------------
Completely 19 มี.ค. 2547 12:30 น. - ID 49086 
787
3
0
20 มีนาคม 2547 00:53 น. - comment id 233669
หน้าส่วนตัว
มีรอยยิ้มสักนิดจิตสดชื่น
แสนระรื่นเบิกบานสุดหรรษา
โลกทั้งโลกมีสุขได้ทุกเวลา
ยิ้มจะพาให้เราคลายเหงาใจ.
แก้วประเสริฐ.
21 มีนาคม 2547 23:25 น. - comment id 234624
ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใด จึงมีหัวใจมอบให้เธอคนตรงหน้า หรือทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านผ่านมา ทำให้ฉันห่วงหาจึงพาห่วงใย *-*กลอนแต่งได้ดีค่ะ*-*
22 มีนาคม 2547 11:32 น. - comment id 234847
ดีจังค่ะ อืมม ไม่รู้จะว่ายังไงดี เอาเป็นว่า ชอบละกันค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
