....ต้นเอยต้นโศก ก้านกิ่งโยก...ดอกโศกพราว...สกาวไหว ต้องสายลม...พรมพลิ้วพัด...สะบัดใบ โศกยืนนิ่ง...แผ่ขยาย...ให้ร่มเงา ....ลมสงัด...ผลัดบางใบ...ร่วงสู่พื้น โศกเจ้าฝืน...ยืนต้นเงียบ...ดั่งคนเหงา ฟังคล้ายเสียง...สะอื้นหา...มาเบาเบา อยากถามเจ้า...ว่าโศกเศร้า...ด้วยเหตุใด ....ท้องนภา...เริ่มเปลี่ยนสี...เป็นมืดมิด โอบรอบทิศ...ปิดแสงทอง...ที่ผ่องใส เงาโศกทอด...กอดผืนดิน...ดั่งอาลัย ยามลมไกว...ดอกร่วงหล่น...ดุจอำลา ....เจ้ายืนต้น...เพียงเดียวดาย...ใต้ฟ้ากว้าง คงอ้างว้าง...สิ้นหนทาง...ร่ำเรียกหา จึงได้แต่...แค่พลิ้วใบ...เมื่อลมพา เจ้าโหยหา...ใจของข้า...ยิ่งคร่ำครวญ ....ข้าก็โศก...วิโยคนัก...รักมาร้าง เพียงครึ่งทาง...ก็เหินห่าง...ให้ใจหวล หมดสิ้นรัก...หักสวาท...อนาถนวล ข้าก็ซวน...ทั้งใจกาย...แทบวายวาง ....เจ้าต้นโศก...เจ้าโศกใย...ให้เศร้าหมอง เจ้าลองมอง...มาที่ข้า...สักคราครั้ง ข้าก็อยู่...เพียงเดียวดาย...ตามลำพัง เจ้าสิ้นหวัง...ข้าจะหวัง...อยู่อย่างรัย
ทะเลดาว 16 มี.ค. 2547 12:11 น. - ID 48830 
1457
5
0
16 มีนาคม 2547 13:13 น. - comment id 231609
** ตั้งใจมาเช่นกัน -- เพราะมาก บรรยายได้อรรถรสของธรรมชาติจัง เศร้านะ แต่ก็คิดว่า ต้นโศกเติบใหญ่พอที่ทานลมพายุที่รุนแรงได้อย่างมั่นคง
16 มีนาคม 2547 13:47 น. - comment id 231639
ข้าก็โศกวิโยคนักรักมาร้าง มีแต่ทางร้างลาพาอับเฉา อยู่มืดมิดทุกหนกมลเรา ต้องอับเฉาคล้ายดอกโศกวิโยกใจ *-*กลอนไพเราะและสวยงามมากเลยค่ะ แต่งได้เก่งจริง ๆ ชื่นชมเสมอนะค่ะ รักและคิดถึงก็ยังเสมอด้วยค่ะ*-*
16 มีนาคม 2547 16:04 น. - comment id 231716
กลอนเพราะมาก ค่ะความหมายดีจัง
17 มีนาคม 2547 01:10 น. - comment id 231995
อ่านจบน้ำตาแทบเล็ด เศร้าจัง มีใครปลอบรึยังล่ะนี่ อิอิ
17 มีนาคม 2547 17:51 น. - comment id 232440
ทะเลดาว... คล้องใจอย่าได้โศก ร้อนระอุ ร้อนใน หัวใจยิ่ง โศกโน้มกิ่ง บังใบ หัวใจหมอง ยามดอกโศก โลมไล้ สิ้นใยยอง สิจึ่งต้อง ใจโศก วิโยคแทน ใต้ร่มใบ เงาโศก โลกอีกข้าง ขอน้องนาง รู้ว่า ข้าหวงแหน เห็นเธอโศก ใจหวาด มิมาดแม้น ในใจแกน ดอกโศก เหมือนโบกปลิว เป็นใบบัง ดังว่า กว่าฟ้ากว้าง และเคว้งคว้าง ใจอาบ ความวาบหวิว ตั้งตาคอย เพื่อให้ ไร้รอยริ้ว โปรดอย่ากริ้ว กรองกานท์ เป็นลานเท จึ่งคล้องใจ มากรอง ขอรองรับ จะชึมซับ ใจมั่น อย่าหันเห ต้นอาจโศก แต่ใจ ไม่รวนเร บอกทะเล ดาวไว้ อย่าได้ตรม เปลี่ยนต้นโศก โบกพริ้ว ของทิวไม้ อย่าทำใคร โศกา พาขื่นขม เป็นอโศก ได้ไหม ให้ชื่นชม แม้ลั่นทม ยังสง่า ลีลาวดี จึงคล้องใจ ประคอง อย่าหมองหม่น คนสองคน ผูกพัน อย่าขวัญหนี รักนะบอก ดอกรัก ความภักดี อย่าให้มี ดอกโศก มาโบกเลย ทะเลดาว... ผูกพัน...ขอสัญญา
4 กรกฎาคม 2551 11:43 น. - comment id 262959
เจ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
