เวลา... มิอาจเปลี่ยน

ลมหนาวที่พัดผ่าน


     อาทิตย์ลับขอบฟ้า    และจันทรา จะฉายแสง
  ลำห้วย ไม่เปลี่ยนแปลง และยังคง ไหลต่อไป
   
      เหมือนดั่ง ที่ตัวฉัน   รักเธอมั่นไม่เปลี่ยนใจ     
   แม้จะเป็นเช่นไร     ฉันก็ยังรักดังเดิม
      
     นิทราจะลาลับ     ตะวันหลับก็คล้อยไป
   ไม่เหมือนดังดวงใจ ที่อย่างไรไม่เปลี่ยนแปร
     
      ไม้พรรณมีเหี่ยวเฉา แต่รักเรามิเปลี่ยนไป
   รักเธอสุดดวงใจ  ดังมาลัยคู่ภุมรินทร์
     พฤกษานานาชาติ  เปรียบดังปราชย์แห่งความหลัง
   กลิ่นหอมที่โรยรัน  เปรียบดังอันความทรงจำ
     กาลนั้นย่อมผันเปลื่ยน  และหมุนเวียนตามหน้าที่
   แต่รักที่ฉันมี                   ก็ไม่เคยเปลี่ยนให้ใคร				
comments powered by Disqus
  • เสียงเรียกจากสายลม

    7 มีนาคม 2547 22:46 น. - comment id 226644

    เพราะมากค่ะ
  • cool-hearted

    8 มีนาคม 2547 09:51 น. - comment id 226758

    และความรักที่ฉันมี จะมั่นคงตรงนี้ ตลอดกาล
  • ปลาวาฬสีน้ำเงิน

    8 มีนาคม 2547 16:06 น. - comment id 227017

    ซึ้งมากมายค่ะ
    
  • ผู้หญิงไร้เงา

    8 มีนาคม 2547 18:50 น. - comment id 227126

    รักฉันจะคงที่
    ต่อแต่นี้ไม่หวั่นไหว
    เชื่อเถอะโปรดเชื่อใจ
    มีให้ไจใจเต็มร้อย
    
    *-*แต่งได้น่ารักดีค่ะ*-*

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน