โปรดอย่าหวัง

อ่านจดหมายนัดพบอยากหลบหลีก
อยากจะปลีกให้พ้นจากคนหมอง
ไม่เคยแม้คิดรอขอต่อรอง
ทางเราสองยากเกินพบ. . .บรรจบกัน
มีประโยชน์อะไรจะใฝ่คิด
เมื่อดวงจิตไม่มีที่จะฝัน
ไม่เคยหวังสร้างใยสายสัมพันธ์
เฝ้ารอวัน . . . ไมตรีเราอับเฉาไป
จดหมายเธอทั้งพ้อ. . .และต่อว่า
เพียงวาจาย้ำเหน็บเจ็บไฉน
ก็แล้วฉันกลัดกลุ้มสุมเพียงใด
แล้วทำไมเธอไม่ถามถึงความจริง

หากแม้นเธอกล้าพอรอเอื้อนเอ่ย
ฉันจะเผยความนัยให้ทุกสิ่ง
จะไม่ยอมให้ใครห่วงมาท้วงติง
จะไม่นิ่งจนเธอต้องเผลอทน
ปากกาจ่อกระดาษวาดอักษร
ตามที่วอนตอบถ้อยร้อยคำหม่น
เพื่อให้เธอรู้ซึ้งถึงกมล
ว่าจำทนทำชื่นฝืนฤดี
หากแม้นความหวังดียังมีบ้าง
โปรดหลีกทางให้ฉันก่อนขวัญหนี
แม้จะตกนรก. . .อเวจี
ก็ยังมีสุขกว่าที่มีบ่วงใจ