จะตีสี่ แล้วหรือเนี่ย เพลียใจนัก นึกถึงรัก ที่มีให้ ใครคนนั้น สุดเหว่ว้า อาลัย ใจเราพลัน แสนอัดอั้น ตันอุรา ตาฟ้าฟาง ถามตัวเอง ครั้งที่ร้อย ไม่เคยเปลี่ยน ยังหมุนเวียน คลอเคลียเขา ไม่เคยห่าง ใจหนอใจ ของเราไม ไม่เคยจาง ยามอ้างว้าง คิดถึงเขา ไม่เว้นเลย นั่งเหม่อมอง ดาวเดือน ที่เคลื่อนคล้อย ใจดวงน้อย ลอยละลิ่ว ไม่นิ่งเฉย ผ่านภูเขา ที่ขวางกั้น ถึงนนท์เลย ตรงเข้าเกย ก่ายกอดเขา แล้วเว้าวอน พี่พายุ ตื่นหรือยัง น้องมาหา ตื่นเถอะค่ะ มารับขวัญ ให้หายหงอย น้องมาไกล แสนเหนื่อย มานั่งคอย นั่งใจลอย คอยเขาตื่น มาชื่นชม รอไม่ไหว แล้วนะคะ น้องไปก่อน จะเข้านอน เอาเรี่ยวแรง ให้สุขสม หากพี่ตื่น ไม่เจอน้อง โปรดอย่าตรม แล้วค่อยชม สมสุขกัน วันรุ่งเอย
24 กุมภาพันธ์ 2547 09:49 น. - comment id 220502
... คิดถึงมากเหมือนกันน้ะ ... รอเวลาได้ชื่นชม ... แต่ยังไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้สม ... ขอชื่นชมทางใจ ได้ไหมเธอ พายุ สุริยะ
24 กุมภาพันธ์ 2547 09:56 น. - comment id 220504
น่ารักจังเลยค่ะ ความคิดถึงเนียะยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุจังเลยเนาะ
24 กุมภาพันธ์ 2547 13:41 น. - comment id 220621
ในร่งเช้าขอวันใหม่... คงเจออะไรมากกว่าความเศร้า... อย่างน้อยหัวใจเรา... ก็คลายความเหงา..กับดวงตะวัน... เศร้าไป..ก็ใจเจ็บ สุเก็บมันเอาไว้อย่างนั้น ให้ตะวันแผดเผา..น้ำตาที่เงียบงัน แล้วรอรับอรุณรุ่งของวัน..แค่ฉันและหัวใจ... เป็นกำลังใจให้นะครับ *-*
24 กุมภาพันธ์ 2547 15:42 น. - comment id 220701
นั่งเหม่อมองดาวเดือนที่เคลื่อนคล้อย ความคิดลอยไปกลในตัวฉัน ส่งให้เธอคนดีที่สำคัญ และรักมั่นผูกพันทุกวันเอย *-*กลอนน่ารักมากๆๆๆๆเลยค่ะ*-*