ลำตะคอง

นกตะวัน

เราเดินเลี้ยวขวาไปตามทางเดินแคบๆ เลาะเลียบลำตะคองซึ่งเปรียบเสมือนเส้นชีวิตของเขาใหญ่ไปเรื่อยๆ ลำตะคองในช่วงนี้ค่อนข้างเงียบสงบ ปราศจากผู้คนมาเดินเพ่นพ่าน เพราะไม่มีน้ำตกให้ผู้คนมาชื่นชมหรือลงเล่นน้ำในแอ่ง แลเห็นแต่พระธุดงค์รูปหนึ่งในอาศรมทางด้านขวา แม้แต่นกใดๆเราก็แทบไม่เห็น ผมจึงมองดูลำตะคองที่น้ำไม่ค่อยมี และค่อนข้างขุ่นดำ เกาะแก่งที่เคยมีน้ำไหลเชี่ยว แลเห็นแต่ลานหินกว้างๆแห้งๆที่เหลือไว้แค่ร่องให้น้ำไหลเท่านั้น 
ลำตะคองหมองช้ำสายน้ำเฉื่อย		
ไหลเนิบเนือยเหนื่อยล่าอ่อนล้าเหลือ
ฤดูแล้งแห้งไปไร้จุนเจือ			
ไม่น่าเชื่อชวดน้ำเคยฉ่ำนอง
มองเกาะแก่งแอ่งน้ำเคยฉ่ำใส		
น้ำลูบไล้ลัดเลาะกัดเซาะสยอง
ทั้งเชี่ยวกรากหลากไกลไหลท่วมนอง		
กลับมัวหมองหม่นเศร้าไม่เข้าที
โอ้ลำคลองนองน้ำเคยล้ำไหล			
ลงสู่ใต้น้ำตกงามตามวิถี
วกขึ้นเหนือเพื่อบ่ามาแรมปี			
แต่วันนี้หน้าแล้งน้ำแห้งไป
สายน้ำนี้มีชื่อพ้องคลองอีเฒ่า		
ลงจากเขาเข้าปากช่องลัดล่องไหล
สู่แม่มูลสูญชื่อระบือไกล			
ส่งน้ำใสใส่แม่โขงไหลโล่งมา
นานๆ สักครั้งจึงได้ยินเสียงร้องของ นกปรอดเหลืองหัวจุก (Black-crested Bulbul) และ นกปรอดเล็กตาขาว (Grey-eyed Bulbul) ดังมาจากหมู่แมกไม้ริมลำตะคอง เพราะเป็นนกที่พบบ่อยมากบนเขาใหญ่ ขึ้นมาเขาใหญ่ครั้งใดเป็นต้องได้ยินเสียงร้องของนกสองชนิดนี้ แต่ผมกับนายตี๋โชคดีได้เห็น ผีเสื้อจรกาสองขีด (Double-branded Blue Crow) เป็นครั้งแรกที่นี่ เป็นจำนวนมากเสียด้วย จนอดแปลกใจไม่ได้ มันมารวมฝูงกันทำไมที่นี่เป็นจำนวนนับร้อยตัว