ใยโลกเรา จึงกว้างใหญ่ ไพศาลนัก และเรามัก จะท่องไป ในถิ่นนั้น บางครั้งตัว ของเรายัง ตามไม่ทัน เพราะหากวัน เคลื่อนผ่าน มันเปลี่ยนแปลง ในชนบท เป็นที่รวม ในน้ำมิตร ที่คอยคิด ห่วงใย ไม่หน่ายแหนง คอยช่วยเหลือ จุนเจือ ไม่คลางแคลง ไม่เสแสร้ง แต่มากไป ด้วยจิตใจ ในเมืองใหญ่ เหล่าผู้คน นั้นต้องเก่ง อีกทั้งเร่ง เร็วรี่ ไม่ห่วงไผ วันเวลา ของเขา ไม่คอยใคร จึงต้องไว เพื่อให้ทัน กาลเวลา ยี่สิบสี่ ชั่วโมงนั้น ในวันหนึ่ง ใยเราจึง พร่ำบ่น กันหนักหนา เวลาน้อย เวลาไม่มี บ้างหละนา จริง ๆ ถ้า หากใช้ เป็นมันมากมาย ยามเราทำ การสิ่งใด แล้วคิดว่า ทำแป๊บนา แต่เวลา มันหนีหาย เงยหน้าดู ไอ้หย่ามัง ค่ำแล้วงาย นั่นน่ะใช้ เวลา ให้หมดเปลือง การใช้เวลา หากใช้เป็น มันดีแน่ แบ่งให้แน่ จะทำไร ในทุกเมื่อ แล้วทำตาม ไม่โยกโย้ และยืดเยื้อ และจงเชื่อตัวของเราด้วยหละ...จะดีเอย
sun strom 23 ก.พ. 2547 04:37 น. - ID 47273 
2347
2
0
23 กุมภาพันธ์ 2547 10:09 น. - comment id 220041
วันเวลา...ไม่เคยจะหวนกลับ... ฝากเพียงรอยทางกับความหลัง... ฉันหวังว่าวันหนึ่ง แม้ใจเราร้าวราน .......... ...........................เวลาจะรักษาใจเราเอง ปล่อยให้มันผ่านไป...อย่างยินดีนะครับ *-* ผมเองก็พยายามเหมือนกัน *-*
23 กุมภาพันธ์ 2547 14:28 น. - comment id 220110
วันเวลาไม่เคยคอยใคร ทุกวันเปลี่ยนไปอันนี้แน่ ส่วนตัวเรานั้นจะเหลียวแล แบ่งเวลาที่มีแน่ไว้อย่างไร *-*กลอนน่ารักดีค่ะ*-*
5 มีนาคม 2547 21:32 น. - comment id 225707
ใช่แค่เพียงเวลาไม่หวนกลับ หากใจคนเลยลับไม่กลับหลัง ฝากไว้เพียงซากหัวใจที่ผุพัง ที่ยึดฝังอยู่ในร่างที่ฝืนเดิน ปล่อยให้เวลาเดินไปตามสายน้ำ ไม่อาจห้ามใจคนหยุดเดินได้ และไม่หวังให้สายน้ำหวนกลับไป สู่ดวงใจที่พังพินแทบสิ้นลม จะยืนอยู่ตรงนี้ที่ลี้ลับ ยืนอยู่กับซากความหลังที่ทับถม ยืนอยู่กับดวงใจร้าวระบม ปล่อยอารมณ์ไหวรื่นกับระพี
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
