..๏ เยือนทุ่ง..

อัลมิตรา

..๏ แนวรวงข้าวลู่เรียงเพียงลมผ่าน	
แว่วกังวานผ่านต้นอันโอนอ่อน
เสียงหวีดหวิวพลิ้วเอนเห็นโยกคลอน
ยามลมย้อนหยอกเย้าต้นข้าวงาม
ดอกหญ้าปลิวลิ่วลอยคล้อยจากต้น	
เหมือนหลุดพ้นพันธนาการอันเกรงขาม
ฟุ้งกระจายทั่วนาท่องฟ้าคราม	
ระเริงตามความแรงแห่งสายลม 
ใบเสียดสีมีเสียงเยี่ยงเพลงกล่อม	
ดั่งถ้อยถนอมหัวใจให้สุขสม
ลำต้นลู่ลีลาน่าชื่นชม	                
ล่อล้อลมดุจระบำตามทำนอง
มวลนกน้อยขับขานผสานเสียง	
ด้วยสำเนียงสูงต่ำยามกู่ก้อง
แล้วบินโฉบเฉี่ยวมาช่างน่ามอง	
พร่ำเพรียกร้องพร้อมเพรียงบินเลี่ยงมา 
ดวงตะวันลับหาย ณ ปลายทุ่ง	
ต่างหมายมุ่งกลับรังยังเคหา
แล้วแยกย้ายจากฝูงมุ่งนิทรา	
บ้างร่อนหาแมกไม้ใคร่พักพิง
ที่โดดเดี่ยวไร้คู่ดูหงอยเหงา	
บ้างสั่นเทาอ้างว้างยืนจับกิ่ง
ที่มีคู่เคียงกันพลันแอบอิง	              
ซุกปีกนิ่งเอ่ยเอื้อนเหมือนเจรจา  
เสียงจิ้งหรีดเรไรทักทายทั่ว	
ยามคืนสลัวคงสนุกสุขดังว่า
จึงออกจากถิ่นที่ลี้กายา	                
แล้วต่างมากล่อมทุ่งจรุงใจ
สอดแทรกด้วยเสียงอึ่งซึ่งแหบพร่า	
กบเขียดนาต่างประสานกันขวักไขว่
ดั่งดุริยางค์แสนเสนาะเพราะพริ้งใจ
มากล่อมให้สุขสมข่มกังวล  
เห็นเดือนดาวพราวพร่างงดงามยิ่ง	
จรัสจริงเจิดจ้าเวหาหน
แต่งแต้มให้นภาเพริศเลิศล้ำจน-	
จิตสับสนเมียงหมายด้วยใฝ่ปอง
ดาวกระพริบระยิบระยับจับใจนัก	
แจ้งประจักษ์เปล่งประกายไปทั้งผอง
อวดรัศมีแข่งจันทร์อันน่ามอง	
แสนผุดผ่องพรรณรายในราตรี  
มากมวลหมู่หิ่งห้อยพลอยเปล่งแสง  
ต่างสำแดงเด่นพิลาสอวดราศี
คงหมายข่มดารานิศามณี*	                
ด้วยแสงมีในตนจนน่าชม
สายลมเย็นต้องกายคลายอ่อนล้า	
อีกทุ่งนาดลใจให้สุขสม
แล้วเดินเลี่ยงกลับเรือนเหมือนอภิรมย์	
ช่างสุขสมเยือนทุ่งนาคราเมื่อเย็น ๚ะ๛