อาจเป็นเพราะ.......ความเดียวดาย ชักนำให้ฉันหาความหมายของ....ไออุ่น และนั่นก็สิ้นสุดเมื่อ......พบคุณ ความรู้สึกว้าวุ่น...ก็...เบาบาง ได้รู้จัก...รัก...และ...ห่วงใย.... อบอุ่นดวงใจ.....ไม่อ้างว้าง คุณพาฉันก้าวเคียง.....ไปตามทาง และอยู่ติดตาม...ไม่ห่างไกล สิ้นสุดกัน..สำหรับ..ความเดียวดาย เพราะมีคุณเป็นความหมายอยู่ใกล้..ใกล้ เพียงเท่านี้ก็ไม่ต้องการ....สิ่งใด..อะไร มีคุณ...มีความรักให้...ก็พอใจ....แล้วละคุณ.....ok..ไหมเอ่ย .................. @*_*@ ..................
14 กุมภาพันธ์ 2547 16:38 น. - comment id 216229
เขียนได้เพราะมากค่ะ ใบ สมในวันวาเลนไทนส์เลย H A P P Y ....V A L E N T I N E * S ...D A Y ค่ะ
14 กุมภาพันธ์ 2547 17:00 น. - comment id 216240
:-) ซึ้ง
14 กุมภาพันธ์ 2547 18:13 น. - comment id 216263
ความเดียวดายจบลงตรงนี้ ตรงที่มีเธอคนดีอยู่ใกล้ใกล้ แล้วก็ส่งมอบความห่วงหวงห่วงใย มาชิดใกล้ให้อุ่นไอในใจตน *-*กลอนรักหวานซึ้งจริง ๆ เลย เนี่ยหละค่ะ เขาบอกว่าโลกสีดำ แต่เมื่อเจอสีชมพู่เมื่อไหร่โลกก็สดใสได้ในพริบตาจริง ๆ ขอให้มีความสุขและสมหวังในรักตลอดไปนะค่ะ (กลอนไพเราะมากเลยค่ะ)*-*
14 กุมภาพันธ์ 2547 20:12 น. - comment id 216326
อยากขอบคุณทุกทุกสิ่ง ที่นำสิ่งดีดีมาให้ฉัน นับจากวันนี้และทุกทุกวัน เราจะมีกันตลอดไป O.k ค่ะ
14 กุมภาพันธ์ 2547 21:33 น. - comment id 216346
失望是投降的符號 睡龍
15 กุมภาพันธ์ 2547 00:59 น. - comment id 216470
ดีใจด้วยค่ะที่เลิกเดียวดาย ^-^