อำลาดอย

นกตะวัน

เราเดินชมนิทรรศการได้ไม่นานนัก จึงเดินออกจากศูนย์บริการนักท่องเที่ยวเพื่อไปขึ้นรถตู้ที่ลานจอดรถ เพราะเราต้องรีบกลับให้ถึงกรุงเทพฯ ในคืนนี้ไม่เกินเวลา 12.00 น. และแล้วรถตู้ได้พาเราออกจากลานจอดรถ ผ่านบ่อน้ำร้อนที่เรียงรายอยู่ทางด้านขวาของถนน จนมาถึงประตูทางเข้าอุทยานฯ แม่ฝาง พอผ่านพ้นเขตอุทยานฯ มาได้สักพัก จึงมาถึงที่โล่งซึ่งเป็นไร่หอมอันกว้างไกลสุดสายตา ผมรีบหันกลับไปมองดูดอยผ้าห่มปกอีกครั้งซึ่งแลเห็นได้ถนัดชัดเจน
มองดูดอยค่อยเลื่อนเคลื่อนห่างไกล		
สูงยิ่งใหญ่ในเวหานภาหาว
เมฆปกคลุมหุ้มเห็นขาวเด่นพราว		
ตะวันกร้าวกล้าแกร่งส่องแสงทอ	
ต้องอำลาอาลัยแทบใจหาย			
มิอาจคลายความเศร้าเหงาจริงหนอ
เคยปีนป่ายตะกายไต่ได้เคลียคลอ		
นั่งเฝ้ารอเหล่านกโผผกมา
ทั้งผีเสื้อไม่เบื่อชมสุขสมเสมอ		
ยังพร่ำเพ้ออยากพบประสบหา
หากกลับไปได้เห็นเช่นผ่านมา		
คงคุ้มค่าขึ้นดอยพลอยยินดี
สักวันหนึ่งไม่ถึงปีคงหนีมา			
ขึ้นฟันฝ่าท้าไพรให้สุขี
อำลาก่อนแล้วย้อนมาหาอีกที			
สุขเต็มที่มีผ้าห่มปกป้องภัย		
ในที่สุดเราจำต้องอำลาอุทยานฯ แม่ฝางเสียที หลังจากที่ได้รอนแรมมาพักถึง 4 คืน บนดอย 3 คืน และเชิงดอยอีก 1 คืน แต่ดอยผ้าห่มปกยังมิได้เคลื่อนห่างออกไปจนหายลับ ผมยังคงมองเห็นดอยผ้าห่มปกที่ลางเลือนอยู่ในสายหมอก แม้ว่ารถของเราได้แล่นออกจากทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 4054 และเลี้ยวขวาแล่นมาตามทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 107 แล้ว แต่ในไม่ช้าเราก็ต้องอำลาดอยผ้าห่มปก เพราะได้เคลื่อนห่างออกไปจนมองไม่เห็นแล้ว