บ้านบนเนิน

นกตะวัน

ในขณะรับประทานอาหารร่วมกันที่หน้าบ้าน ผมมองดูลานหญ้าหน้าบ้านที่ค่อยๆลาดลงไปตามเนินเรื่อยๆ แลเห็นต้นไม้สูงใหญ่รวมทั้งต้นสักขึ้นอยู่ห่างๆ ลดหลั่นกันลงไปตามเนินเป็นระยะๆ เห็นหลังคาบ้านพักหลังอื่นและหลังคาอาคารที่ทำการอุทยานฯ ลงไปจนถึงถนนเบื้องล่าง ซึ่งยาวคดเคี้ยวจากเชิงเนิน แล้วเลี้ยวขวาอ้อมด้านหลังอาคารอาบน้ำ ผ่านลานจอดรถ ร้านอาหารสวัสดิการ และศูนย์บริการนักท่องเที่ยว แล้วเลี้ยวซ้ายตรงไปสู่ปากทางเข้าอุทยานฯ 
บ้านบนเนินเพลินจังยามนั่งเล่น		
มองแลเห็นห่างไปได้ไกลแสน
มีลานหญ้าหน้าบ้านลมผ่านแดน		
อยู่ในแคว้นเขตไทยให้มีบุญ
แม้ชั้นเดียวเหลียวไปเห็นได้กว้าง		
ทั้งสองข้างคือห้องนอนพร้อมหมอนหนุน
ห้องหนึ่งกว้างวางที่นอนอ่อนละมุน		
พักแสนอุ่นกรุ่นไอไม่หนาวเย็น
อีกห้องแคบแนบชิดติดห้องน้ำ		
แสนสุขล้ำลืมเหนื่อยเมื่อยไม่เห็น
นอนในบ้านสราญใจไร้ลำเค็ญ			
อบอุ่นเป็นประจำจนร่ำลา
แต่นอกบ้านชานเรือนลมเยือนเสมอ		
เย็นจนเพ้อเผลอสั่นยืนหวั่นผวา
ครั้นดึกดื่นคืนหนาวร้าวอุรา			
จึงไม่กล้าไกลบ้านหนาวซ่านทรวง	
ในไม่ช้าพวกเราเข้าไปนั่งในรถตู้ ผมหันกลับไปมองดูบ้านบนเนินที่เราเข้าพักตั้งแต่เมื่อเย็นวานผ่านกระจกด้านหลัง ในขณะที่รถตู้ค่อยๆแล่นไปตามถนนที่คดเคี้ยวลงไปตามเนินเรื่อยๆ แล้วหันกลับมามองดูต้นไม้สองข้างทาง แลเห็นต้นสักโดดเด่นกว่าต้นไม้อื่น เพราะลำต้นสูงใหญ่และใบกว้างแลเห็นได้ชัด จนกระทั่งรถตู้แล่นมาจอดที่ลานจอดรถหน้าร้านอาหารสวัสดิการ เพราะเราต้องแวะมาชำระค่าใช้บ้านพักของอุทยานฯ ที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว