บุญปทุมา.....รจนาพจน์

tiki

 ดุจบัวบานชูช่อลออตา
บุษบาดอกใดไม่เท่าหรือ?
หากประวัติพุทธศาสน์อันบรรลือ
ว่าพรหมถือนับดอกบัว..ซึ่งผุดมา 
  ว่าแต่ละกัปป์ แต่ละกัลป์นั้นกัปป์ไหน ?
จะมีพระพุทธเจ้าหรือไม่ท่านมองหา
หากกัปป์นั้นมีดอกบัวผุดขั้วมา
ชูช่อลออตา..ปทุมาบุญ 
           คือจำนวนพระศาสดาแห่งกัปป์นั้น
ส่วนกัปป์เราในปัจจุบัน อันเราคุ้น
พระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบัน..ธรรม์เกื้อหนุน
ไม่สูญคุณ...พระสัจจธรรม..อันสำคัญ   
        ยังคงเหลืออีกหนึ่งดอกแห่งกาลกัปป์
ซึ่งจะนับองค์ที่ห้าอีกนานมหันต์
มิรู้กี่ล้านปีจะมากำเนิดเกิดในครรภ์
เป็นพระพุทธเจ้าองค์ที่ห้านั้น...ข้าฯจนใจ 
       
   ที่ได้ทราบ...โลกคงจะหมดไปแล้ว
แล้วจักรวาลก็ผ่องแผ้วเกิดโลกใหม่
เป็นเข้ายุคอันป่าเถื่อนสัตว์อันใด
จะเซลเดียวหลายเซลได้จะเกิดมา ..... 
    
      และอีกหลายล้านชีวิตจะเกิดดับ
เกิดเกิดดับ  อีกคณานับ..เนิ่นมหา
สุดกำหนด...บทเวร...เกณฑ์ชะตา
จะต้องเกิดมา.......เป็นส่ำสัตว์.......ประเภทใด. 
 จะต้องไปเวียนใหม่ในวิวัฒนาการ
จะสืบสานกี่สเปซีส์ กี่เผ่าไหน
กว่าจะได้ผันกายพร้อมด้วยใจ
กว่ามาได้เป็นมนุษย์พิสุทธิ์ธรรม ? 
ไม่บังอาจ อาจเอื้อม..มาสั่งสอน
แต่เพียงเขียน         กลอนสังสารฯ..แล้วใจพร่ำ 
ผุดออกมา.......เป็นต้นแบบ.......ด้วยลำนำ
ต่อบทล้ำ......บัวน้อย......ด้อยประสพการณ์ 
.ด้วยสงสาร....เวทนา......ในสรรพสัตว์
หาวิมุติ.......ยากชัด......สุดสมาน
ด้วยกิเลส..........เศษซาก.......กากเดนกานท์
ได้ย้อมเยื้อ......เนื้อประจาน........แต่ฟ้อนฝัน 
ซึ่งสลด     หมดใจ......ในกลอนนี้
ด้วยเห็นภัย........พิบัติมี........อยู่มหันต์
แต่มิอาจ........พูดสักบาท........ก็ประจัญ
วาระธรรม.....จากนิรันดร์......จึงขาดตอน 
 เหลือแต่ธรรม.....ข้อเดียว....อุเบกขา
ด้วยเมตตา.......กรุณา......มาสั่งสอน
ด้วยมุทิตา.....จึงยินดี....หอบให้กลอน
ทีคำพร.......จากองค์พรหม.......ปฐมกาล 
 แต่มนุษย์........นั้นต่างมี......ที่ทิษฐิ
และมานะ........ซึ่งยากจะ........เข้าไถหว่าน
เพื่อปลูกพืช.......แจงพันธ์........อันตระการ
ในดวงมาน........มิเปิดรับ........กับแสงใจ 
ข้าฯสลด.........ใจยิ่งนัก....พระภัคคเจ้า
จึงหอบเอา.........กลอนกานท์.......ในพานใหญ่
มาคืนองค์.........พระทรงธรรม์.........ให้รับไว้
เก็บไว้ให้........ใครที่กล้า........มาเผยความ..... 
 ข้าฯอ่อนแรง.....แสงสุดท้าย........คล้ายลาลับ
ใจคนนับ......ว่าเปื้อนเปรอะ......เลอะเกินห้าม
ข้าหมดใจ.......ให้ทุกอย่าง........ทุกย่างยาม
ให้อ่านตาม........เห็นอารมณ์.......ที่ซมเซอะ 
ว่าคือเหตุ......แห่งเภทภัย......ที่ใจหลง
ที่พะวง........เฝ้าหา.......ท่าสะเออะ
ที่สอดแทรก......แหวกใจ.....อันคร่ำเฟอะ
ไม่พบเจอะ........ธรรมะ......กะผู้ใด 
หากคนใด.......มีใจ....ใสพิสุทธิ์
ในวิมุตติ........ในภพมหา.........ชลาใส
ขอจงได้.......อ่านได้ความ.......งามในใจ
สลดเหตุ........แห่งเภทภัย..........ที่ตามมา 
 ให้สลด.......ต่อโลกกาม.....ที่ลามไหม้
อีกสลด.......ต่อพิษภัย......แห่งโทสา
อีกสลด.....ต่อโมหะ.......หลงปะพา
ให้ทุกข์ร้าย......สังสารฯ มา........เข้าครอบเวียน. 
.ข้าฯ ขอลา.......ฝากพานกลอน.........ไว้สอนใจ
ฝากไว้ให้.........พระองค์ใด........ช่วยมาเปลี่ยน
ใช้ทุกเล่ห์......เชิงชั้น......เข้าพากเพียร
ให้อ่านเขียน.......เรียนธรรม......ปฐมกาล 
ประณตน้อม.......กรอมหัตถ์.......ขึ้นเหนือเกล้า
แล้วข้าฯเจ้า.......ก็วางพาน........ไว้อีกด้าน
สยบกาย.......สยบคำ........เลิกรำคาญ
แล้วไปหา.......ความสำราญ........แห่งโลกา..!!!!!! 
บุญปทุมา.....รจนาพจน์
โดย ทิกิ_tiki 
 ไร้สีสันวรรณะเพศวัยไร้ตัวตน  
ข้าฯ รำพึงว่า.......
ไอ้ข้าฯ ก็ซุกซนจนเกินพอ..
ทะร่อทะแร่ถูกเค้าเสียบเลียบชายโครง
แต่ยังคิดนึกสนุกนักหนา......
.ไปเต้นแรงเต้นกาเริงระบำ
พระทรงธรรม์โปรดอย่าโกรธลงโทษข้าฯ
ด้วยโลกนี้สุดยอดสนุกทุกเวลา....
อภัยให้เถอดหนา...
.ถ้าข้าฯกำลังหัวเราะระเริงใจอยู่ไหนปาน
กราบ....ด้วยเคารพอย่างสูง 
 โดย ทิกิ_tiki 
 ไร้สีสันวรรณะเพศวัยไร้ตัวตน