เช้าอันหนาวเหน็บ......

ใบ

    เช้าวันนี้หมอกลงหนา   ในอุราก็หวั่นไหว
เพราะใจที่หายไป   กลับรู้ได้ว่า...เจ็บ..และ..เย็นชา
    วันนี้ไม่มี...เธอแล้ว  ใจผ่องแพ้วก็ขาดหาย
ความสุขสดใสที่เคยมีมา  เจ็บอุราเมื่อ...เธอจากไป
    สายลมที่ว่าหนาว   ราวกับฟ้าที่มืดฝน
ดั่งพายุที่โหมโรม   ฟ้าฟาดฝนมาโดนใจ.....ดวงฤทัย...ใบ..ขาดรอน   
    เมื่อคืนก็หนาวเหน็บ   เจ็บอุราทนไม่ไหว
น้ำตาที่มาจากใจ  ก็หล่นไหลมาจากดวงตา
แล้วเราก็นั่งทรุด  นอนและมุดหมอนเขียงข้าง
น้ำนองเอ่อล้นดวงตา  ร้องคร่ำครวญหาและฟูมฟาย
    อีกสักพักมานั่งคิด  เราทำผิดอะไรหนักหนา
ทำไมเธอจึงต้องมาจากลา  ก็ได้คำตอบว่า.....ไม่รู้จริง... จริง.....  				
comments powered by Disqus
  • 100 เหตุผล

    28 มกราคม 2547 16:10 น. - comment id 208689

    อ่านแล้ว  พลอยหนาวเหน็บไปด้วยเลย
    
    มาทักทายค่ะ
    
    *____________*
    
    
  • tiki

    28 มกราคม 2547 16:31 น. - comment id 208697

    ใบคะ
    อยากให้ใบอ่านงานพี่นี้ดดดหนึงนะคะเผื่อจิตใจได้เป็นสุขค่ะ
    พี่ทิกิ
    http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_45503.php
  • ผู้หญิงไร้เงา

    28 มกราคม 2547 22:31 น. - comment id 208807

    อากาศช่างหนาวแนบ
    แต่แพ้ความเจ็บในใจฉัน
    ที่หนาวและร้าวเกินจะบอกหรือรำพัน
    เพียงเพราะฉันขาดเขาเฝ้าดูแล
    
    *-*เศร้าจังเลยคะ  เป็นกำลังใจให้เจอคนรักใหม่เร็ว ๆ นะค่ะ*-*
  • ใบ

    29 มกราคม 2547 15:44 น. - comment id 209144

    ขอขอบคุณที่ให้ กำลังใจ
    หนึ่งฤทัยยังมีค่า  สำหรับฉัน
    กำลังใจแนบนั้น  อยู่ในใจทรวง
    คงไม่หลวงไม่หลอก  เหมือนที่เจอ
       ฉันนั้นคง ฟื้นได้  ไม่ยากนัก
    ขอขอบคุณคำกลอน  ที่เหมาะสม
    ทุกถ้อยคำล้วนให้   จากใจโดยตรง
    ขอทุกคนจงสมหวัง  อย่าเหมือนฉันเลย
    
    ขอบคุณครับ
    
  • ใบ

    29 มกราคม 2547 16:04 น. - comment id 209154

    เป็นเรื่องจริงที่ฉัน   ได้พบเจอ
    อย่าเพลอเรอเหมือนฉัน   ที่ไหลหลง
    อีกเธอนั้นไม่กล้า พูดตรง ๆ 
    ฉันนั้นคงม้วยมลาย  ในกลางครัน 
        เมื่ออ่านแล้วขอให้คิด  ติ ตรองไว้
    คนหลายใจมีได้   อย่าไหลหลง
    เอาพระธรรมคำสอน   มาบรรจง
    มันก็คงไม่มีค่า  อะไร
        ฉันพูดไปนั้นคง  ไม่มีใครเชื่อ
    เป็นบทกลอนแสนเบื่อ   น่าสงสัย
    เพราะชีวิตที่เคยมี    ที่ผ่านไป
    มันไร้ใจสิ้นดี   ไม่มีเกิน
       ไม่อยากเล่าชีวิต   ในบางก่อน
    มันเคยสอนบทเรียน   มามากโข
    ที่ผ่านไปให้มัน ไม่โกโร
    ไม่โกโสดื้อดึง   ระหว่างใจ
        ยิ่งพูดไปก็ยิ่ง   ไม่มีใครเชื่อ
    แสนจะเบื่อซ้ำไป  ให้พิศวง
    เพราะชีวิตมีไว้  ให้บรรจง
    85 พอทน   คงสิ้นลมไป
        ยิ่งนิพพาน แล้วไม่  บรรลุธรรม
    เหมือน Tiki  ทำ  คำสอน  ให้ไฉน
    ต้องขอบคุณสำหรับ  คนไร้ใจ
    ที่เป็นแรงบรรณดานใจ  ให้กับเรา
    
    
    
    
    

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน