...อีทิสังฉันท์ ( ๒๐ )... ๏ ...กากะกากะกากะกากะกา กะกากะกากะกากะกา กะกากา ๚ ๏...ยามพระจันทร์ตระหง่านตระการนภา ณ รัตติกาลสะคราญผิว่า..............ชม้ายมอง ล้ำพิไลไฉนหทัยสิปอง ประสงค์ศศีฉวีระรอง...................และผ่องพรรณ เด่นวิจิตรสถิตมหรรณพ์กระนั้น ฤ ใจมิควรสิใฝ่สิฝัน.....................ประการใด ด้วยประจักษ์ ณ ชุณหปักข์กระไร เสมือนมโนชสิพิสมัย.....................เสมอมา ๚ ๏...แจ่มจรัสวิลาสวิไลวิภา พิศุทธ์พิเศษพิศาลสง่า...................นิศากาล โอ้พระจันทร์พิจิตรพิสิฐอุทาร วิโรจน์วิลาสินีวิศาล.......................มิคร้านหมาย ดาวพิรามอร่ามกระจัดกระจาย ประจักษ์ประจำกระจ่างประกาย........และฉายแสง ดาวพระจันทร์ตระหง่านนิรันดร์แสดง- ประหนึ่งอนงค์และพี่มิแปลง..............สิเนหา ๚ะ๛
26 มกราคม 2547 23:00 น. - comment id 208107
ด้วยจนใจในภาษากวีเลิศ จันทร์นั่งเปิดแต่ดิกระริกนิ้ว เปิดเท่าใดทำไมยังหน้ากิ่ว หัวของจันทร์หมุนติ่วหลิ่วตาแล คงเป็นกลอนอย่างหนึ่งซึ่งเธอกล่าว สรุปราวว่าดีอย่างนี้แน่ ขออภัยที่จันทร์นั้นแชแม้ พยามแลก้อได้แต่แค่...พระจันทร์...อิ อิ อิ สวัสดีครับ...... ท่านครู ..... ไปล่ะปวดหมอง.... : )
26 มกราคม 2547 23:00 น. - comment id 208108
มาชื่นชมฮ่ะ ต้องขอเวลาหัดแต่งก่อนแล้วจะมาตอบอีกรอบนะฮะ
26 มกราคม 2547 23:11 น. - comment id 208112
:)
27 มกราคม 2547 00:09 น. - comment id 208138
๏ ฉันท์วะแว่วผะแผ่วเจรียงระรื่น สะดุดสดับก็ซับก็ชื่น คะครื้นเสียง ฯ ========================================= แหะ ๆๆ เขียนต่อมิได้ อ่านฉันท์ของหลานลิงดีกว่า
27 มกราคม 2547 00:12 น. - comment id 208143
สุดยอดเลยครับ ขอชมเชยด้วยหายากมากนะคนสมัยนี้อายุเพียงเท่านี้มีความสามารถมากมายจริง ขอปรบมือให้ด้วยความนับถือ. แก้วประเสริฐ.
27 มกราคม 2547 00:24 น. - comment id 208154
คุยกันธรรมดาก็..................อุ่นใจ ยิ่งคุยนานนานไป................ประทับซึ้ง ถึงห่างห่างเหินใจ................ไม่คิด แปรนอ ห่างไปให้คิดถึง....................จึ่งบอก นวลเฮย *มะรู้เอาไรมแจมดีอ่ะ กาพย์เค้าก้อเขียนมะได้เรื่อง โคลงก้อเขียนเม่งๆ กลอนก้อเขียนมะได้เรื่อง ฉันท์ยิ่งแล้วใหญ่ ...สรุปได้แค่โคลงเม่ง 1 บทอ่ะ
27 มกราคม 2547 00:44 น. - comment id 208173
อย่าแต่แต่งเล๊ย อ่านก็ยังยากส์
27 มกราคม 2547 08:47 น. - comment id 208230
คิดถึงมากค่ะ รอวันกลับ และขาดอิมไป ร่มรักเรือนไทย ต้นไม้และดอกไม้หมู่ภู่ผึ้งภมร ราวสลดซบรอวันเบ่งบาน พี่พุด.. เบื่อ..เขียนงานไม่ได้เลย สงสัยไฟมอดเชื้อแล้วค่ะ ปัตตานีเป็นไงบ้างคะ.. พี่พุด..เคยไปเดินเดียวดาย ดูเมือง..ใช้วิธีเดิน จำได้..ได้นาฬิกาเก่าโบราณมาหนึ่งเรือน ชอบดูกรงนก..สวยมากๆๆฝีมือสานละเอียดยิบ ได้หมวกสวยไหมพรมสีดำปักเลือมกระพริบ ใส่แล้วราวสาวอิยิปต์ ได้ผ้าถุงปาเต๊ะเนื้อเนียน เอามาทำผ้าปูโต๊ะ ยามฤดูร้อนที่ดวงดอกไม้บาน.. และ.... แอบทิ้งหัวใจให้หนุ่มอิสลามหล่อๆ ไว้แถวหน้ามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์วิทยาเขตปัตตานี จะรออ่านงานงาม ที่คงทะยอยมาให้หลายดวงใจเลิกคิดถึงค่ะ รัก
27 มกราคม 2547 09:07 น. - comment id 208234
ผมเคยแปลกใจเสมอว่า ทำไมอัลมิตราจึงชอบเขียนถึงดวงจันทร์ จนกระทั่งอัลมิตราหายไประยะหนึ่ง พร้อมๆกับคืนแรม การเฝ้าคอยให้จันทร์กระจ่างฟ้าอีกครั้ง ด้วยใจจดจ่อ ทำให้ผมเข้าใจลึกซึ้ง ขอบคุณครับสำหรับการกลับคืนสู่ผืนฟ้า
27 มกราคม 2547 12:33 น. - comment id 208304
ชื่นชมเสมอเลยค่ะ แต่งเก่งจริง ๆ (รักและคิดถึงเสมอนะค่ะ หายไปหายเลย)
27 มกราคม 2547 14:26 น. - comment id 208332
คิดถึงพี่อัลจังค่ะ
28 มกราคม 2547 06:21 น. - comment id 208559
มองบุหลันแชล่มแอร่มอร่าม ประดุจสตรีสิแลแงะงาม พระอินทร์ทาน เจ้ากระต่ายชะแง้ชะเง้อสะคราญ ชะตาโฉลกชะโงกมิพาน พิมานแมน
28 มกราคม 2547 09:40 น. - comment id 208582
คุณพระจันทร์หวาน .. เอายาหม่องตราลิงถือลูกท้อมั๊ยคะ คุณเสือ .. รออยู่ค่ะ คุณทิกิ .. ขอบคุณมากค่ะ อาหมอ .. โห !! อาหมออ่อยให้แน่ๆเลยค่ะ คุณแก้วประเสริฐ.. ขอบคุณมากค่ะ ยัยไหม .. อื้อ ..คิดถึงเหมือนกัน คุณฤกษ์ .. มานี่สิ จะกระซิบให้ ว่าอะไรแปลว่าอะไร ดีมั๊ย (อย่าเอ็ดไปนะ.. อาย..) คุณพุดพัดชา .. คิดถึงเช่นเดียวกันค่ะ เดินทางไปปัตตานีครั้งนี้ได้พบเรื่องราวมากมาย ผู้คนที่นั่นต่างก็มีวิถีชีวิตของตนเอง ความงดงามของมวลแมกไม้ และความสง่าโดดเด่นของเทือกเขาบรรทัด และจะลืมเสียไม่ได้คือแม่น้ำตาปี หลายคนเคยกล่าวถึง รวมถึงสหายผู้จากไปจากบ้านกลอนไทย อัลมิตราไปยืนเพ่งอยู่นาน ฝากความระลึกถึงไปให้หลายๆคนที่อยู่ห่างออกไป ส่วนหนุ่มมุสลิม .. อืมมม..!! ไม่ค่อยได้จ้องหน้าเท่าไหร่ กลัวคนมีหนวดมีเครา ค่ะ คุณคนผ่านมา .. ขอบคุณมากค่ะ ที่ระลึกถึงกัน คุณดินสอ .. คิดถึงเช่นกันค่ะ คุณผู้หญิงไร้เงา ..ขอบคุณมากค่ะ คุณชัยชนะ .. ยินดีด้วยกับความพยายาม อัลมิตราเอาใจช่วยอยู่นะคะ ขอบคุณมากค่ะ