..อย่าลืม..เรนร่า..

rain..

    กระซิบ..กับใบไม้..
   น้ำค้างใส.. สวยงามจัง ..  
     ท้องฟ้า ..ยิ้มร่า ร้องเพลงดัง..
  นก..นั่งฟัง.. สายลมรั้ง.. กอดเรน..เบาๆ..
      อบอุ่น..เหลือเกิน..
 บนเนิน... ดอกไม้.. ที่มี..เพียงเรา...
   อิสระกับภาระ.. ที่เป็นเงา..
     รุมเร้า..บทเรียนเศร้าๆ.. .ภายใน..
  ท้องฟ้า.. สีชมพู..
     นกมีคู่ .. อยู่ใกล้ๆ..
  อิจฉา..ท้องฟ้า.. ร่าเริง.. ในใจ..
     แบกเป้.. ร่อนเร่..เที่ยวไป..
  อยากได้..มุมใสๆ.. เก็บไว้..  ห่างไกล..  วุ่นวาย... 
       
        เรน..ขอโทษ ..นะคะ..
  ตอนนี้ ..แทบจะไม่มี เวลา.ต่อฝัน...
  ..ขอ..พี่ๆเพื่อนๆ..  อย่าได้ว่ากัน...
 ..หัวใจเรนนั้น ..ผูกพัน ..พี่ๆ..ทุกคน...
        อยากเป็นคนรั้น ..ที่มีฝัน..
  ..กำหนดบทนั้น .. ด้วย..ใจไม่สับสน..
  ภาระ..ที่ได้ .. อยากไป..ให้ห่างตน
   เก็บตำราทำขนม .. ทิ้งไป..เล้..ยยย....   (ได้..ปล่าวร่า..)..
       แบบ...  เรนกลัว ..พี่ๆ..เพื่อนๆ...ลืมเรนนะคะ..
  ..แวะ..มาทักทาย... ก่อนที่เรนจะไป..  ผจญภัย ..ข้างนอก...ซาแว๊ปปป..