**อาญารัก**...

พู่กันของหูกวาง

หรือบุญกรรมที่ทำมาแต่ปางก่อน
ดลให้เราได้จรมาพบกันใหม่
ร่วมร้อยเรียงเรื่องราวให้เป็นไป
ต่างคนนั้นไซร้...ก็ต่างที่มา...

ชดใช้ในสิ่งที่เคยทำไว้
ได้เจอวันที่สดใส หรือทั้งใจอ่อนล้า
พานพบเรื่องราว...ทำให้เราเสียน้ำตา
สุข-ทุกข์ตามกฎแห่งกรรมที่ทำมา...แต่ปางไกล

ฤาจะฝืนเส้นทางที่ย่างก้าว
แต่ว่าเราก็ไม่อาจทำได้
สำนึก และ ยอมรับในสิ่งที่เป็นไป
แม้มันจะเหนื่อยเกินทนไหว...ก็ตามที

เหมือนล่องไปในแนวทางของชีวิต
ที่ซึ่งถูกลิขิต...และไม่อาจหลบหนี
ไม่อาจล่วงรู้ว่าเมื่อไรจะสิ้นสุดสักที
จนตราบใดที่ชีวิตเรายังมี...ก็คงต้องดิ้นรน

จุดจบที่เที่ยงแท้
อาจเหลือเพียงแต่...แค่ความหมองหม่น
สิ่งที่คนเราทำลงไป...ใช่ว่าไม่มีตัวตน
ใครเศร้า-ใครทุกข์ทน...คือกฎที่อยู่บนการกระทำ

หากแต่เราทำดีไว้
สิ่งที่ได้กระทำลงไป...คงคลายหมองช้ำ
มุ่งมั่นทำแต่ความดี...ลบรอยราคี-ด่างดำ
สิ่งเหล่านี้มันเป็นสำนึกของผู้กระทำ...ที่ตั้งใจ

ให้บุญญาที่สร้างมาคุ้มครอง
ให้เรา และ รักทั้งผองจงสุขสดใส
*อาญาแห่งความรัก* อาจจักมลายสิ้นไป
อภัยโทษแด่ผู้สำนึกใจ...และเริ่มต้นรักใหม่...ด้วยความดี