ดอยผาหลวง

นกตะวัน

อาไกต้องจอดรถรออยู่ก่อน เพื่อรอให้เจ้าหน้าที่ไปเปิดประตูที่กั้นถนนไว้ เพราะรถทุกคันที่ขึ้นดอยผ้าห่มปกจะต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าหน้าที่หน่วยจัดการต้นน้ำฯ ก่อน ถ้าหากไม่ได้รับอนุญาต จะแล่นผ่านเข้าไปไม่ได้ เพราะมีประตูกั้นขวางถนนไว้ พวกเราจึงมีเวลาออกไปเดินดูนก ดูผีเสื้อ และชมทิวทัศน์ตามอัธยาศัย เนื่องจากรอบๆหน่วยจัดการต้นน้ำค่อนข้างร่มรื่น มีไม้ดอกนานาพรรณปลูกไว้มากมาย
ณ ที่นี้มีชื่อคือดอยหลวง			
คอยเฝ้าห่วงหวงแหนแดนผ้าห่ม
ปลูกต้นไม้เขียวใสดีมีอุดม			
เพื่อก่อบ่มพรมฝนหลั่งล้นริน
ป้องกันไฟไหม้ป่ามาช้านาน			
ทอดสะพานผ่านธารชำนาญสิ้น
ควบคุมคนด้นป่าเป็นอาจิณ			
ใครบุกถิ่นท่องไปได้เห็นดี		
สร้างป่าเขาเหล่าไม้ให้สวยงาม		
เขียวอร่ามทั่วคามเขตประเทศนี้
เป็นสมบัติพัสถานลูกหลานมี			
หลายหมื่นปีไม่มีสูญเพิ่มพูนมา
เปรียบประตูสู่ผาผ้าห่มปก		
ตามหานกผกผินทั่วถิ่นป่า
ชมอาทิตย์ติดใจใต้ขอบฟ้า		
ยามบุกฝ่าท้าลมห่มแสงดาว
หนทางถัดจากนี้ไป ยังคงขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อ และมีฝุ่นตลบเหมือนเดิม แถมยังต้องข้ามลำธารที่มีไม้เพียงไม่กี่ท่อนวางทอดไว้อีกด้วย จนน่ากลัวว่ารถจะตกลงไปในลำห้วย แต่ความชำนาญในการขับรถของอาไกทำให้เราผ่านพ้นหนทางแต่ละช่วงที่ลำบากมาได้สบาย และเนื่องจากเราขึ้นมาถึงระดับความสูงกว่า 1,000 เมตร ซึ่งสองข้างทางเต็มไปด้วยป่าดิบเขาที่ร่มเย็น จึงทำให้คลายเหนื่อยไปได้บ้าง จนกระทั่งมาถึงบ้านเอเฟรม ที่พักแรมของเรา