บอกไม่ถูกถึงหัวใจในคืนหม่น กึ่งสับสน วกวน ปนกึ่งเหงา แม้นเหมือนมีคนรู้ใจอยู่ใกล้เรา แต่ทำไมยังเหงา ไม่เข้าใจ? หากมีใครเคยเป็นเช่นฉันบ้าง โปรดชี้ทางผ่อนคลายให้หายเศร้า ใจเจ้ากรรมห้ามเท่าไรไม่บรรเทา คิดถึงเขาอีกคนจนเจียนตาย
7 มกราคม 2547 00:12 น. - comment id 198946
ใจเจ้ากรรมนำความช้ำมาเข้าใกล้ บอกแล้วไงให้เปลี่ยนใจไปจากเขา แต่ทำไมไม่ยอมรับเสียทีเรา กลับรักเขาคนที่ไม่มีเราในหัวใจ *-*กลอนน่ารักมากเลยค่ะ แต่ก็เศร้าจัง*-*
7 มกราคม 2547 00:56 น. - comment id 198961
ยอดชู้.......! บอกให้รู้...ทำไม?...รู้ไหม?? เพราะกิเลสราคะปะทะใจ จึงเป็นไปได้อย่างนั้น
7 มกราคม 2547 04:20 น. - comment id 198988
พยายามทำใจให้สบาย จงผ่อนคลายความคิดถึง..จากใครคนนั้น แล้วลองนั่งคิด..ถึงคนดีคนนี้ ที่ข้างกายเรา ว่าเขาจะเศร้า แค่ไหน..ถ้าเราไม่มีใจ มองสิ่งดีของคนใกล้และคนไกล คนคนไหน..ที่ดีกว่า..ให้เก็บเอาไว้ ส่วนอีกคน..ไว้สำรอง..เป็นเพื่อนใจ แต่อย่าให้..อีกคนรับรู้..พาลช้ำใจ คำนึงตรึกตรองได้หรือยัง คนไหนที่เราหวังจะอยู่ใกล้ ให้ไปหาคนคนนั้น..ที่คิดว่าเขารู้ใจ จะได้ไม่ ต้องทำใคร อีกคนช้ำในทรวง แนะนำแย่ๆนะเนี่ยยัยซ่า...อิอิ แค่มาเยี่ยมเยียนน่ะเจ้าค่ะ อย่าคิดมากล่ะ..อิอิ @^_^@
7 มกราคม 2547 11:07 น. - comment id 199061
คงเป็นกรรมที่ทำมาในชาติก่อน กลับมาย้อน ให้ใจเหมือนเพลิงเผา ถึงคราวแย่แน่ แน่ แลตัวเรา คิดถึงเขา หนักอก คงเพราะกรรม มาทักทายด้วยค่ะ
7 มกราคม 2547 12:39 น. - comment id 199108
เหมือนกับฉันที่เหงาเศร้าแบบนี้ ร้างฤดีเพราะจิตนี้ที่ครวญคร่ำ เฝ้ามองหาหาคน(นั้น)จนระกำ ต้องชอกช้ำเพราะไม่เจอเธออีกครา ตัวอยู่อีกคนแต่ใจกลับอยู่อีกคน มันสับสนจนใจให้หนักหนา ไม่เคยสุขแม้นจะมีใครใครมา บอกทุกคราว่ารักใจภักดิ์เรา ใจห่วงหาหนักหนาข้ายังรัก ยังตะหนักรักเธอเพ้อห่วงเขา คงเพราะเง่าหรือโง่โอ้ใจเรา ยังรักเขาฉันคนเหงายังจดจำ .....