หน้าส่วนตัว
ก่อนเก่าเราเคยรักประจักษ์มั่น
ในคืนวันหวานชื่นระรื่นจิต
ยามห่างไกลให้หวลชวนพินิจ
ครวญสนิทลิลิตพร่ำรำพันไป
หอมเอยหอมดอมดอกโกมลสิ้น
ดุจประทินกลิ่นลอยพลอยสดใส
ถนุถนอมกล่อมเกลี้ยงถึงเพียงใด
ก็รู้รักประจักษ์ไว้ในใจตน
กาลก็เนิ่นเกินผ่านประมาณนับ
ก็แปรปรับเปลี่ยนแปลงแห่งนุสนธ์
รักก็เลือนแรมร้างระคางมน
ให้เจ็บจนเจ็บจำระกำทรวง
เคยอ่อนน้อมยอมให้ไม่มีแล้ว
เคยเอื้อเฟื้อเชื้อแถวก็กลับหวง
เผยจริตติดฝังครุ่นกรุ่นทั้งปวง
เผยความลวงล่วงเร้นเช่นมีมา
เอาชนะคะคานระรานเรื่อย
ชอบบ่นเหนื่อยใกล้ไกลไม่ใฝ่หา
ช่างเหน็บแนบแต้มติดจิตเจรจา
เหลืออุรา ฤา ว่าคนจะทนทาน
ไม่นานแน่แพ้ภัยคงให้หลัง
ทุกข์ประดังโถมถามหาศาล
ต้องตัดใจตัดรักราข้ารำคาญ
หวังเพียงผ่านพ้นทุกข์สุขสักครา
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน 6 ม.ค. 2547 17:09 น. - ID 44076 
1642
2
0
6 มกราคม 2547 17:38 น. - comment id 198783
จงอดทนต่อไป ด้วยใจที่ฝ่าฟัน คงใกล้ถึงวัน ที่ฝันเป็นจริง ***อดทนนะครับ***
6 มกราคม 2547 21:48 น. - comment id 198876
พอนานวันนิสัยนั้นพลันปรากฎ ที่สวยสดหมดไปไม่มีเห็น เหลือแต่เพียงสิ่งไม่ดีที่เกิดเป็น ทำให้ฉันนั้นได้เห็นในความจริง *-*คนก็เป็นแบบนี้หละค่ะ เนี่ยหละเขาว่ากาลเวลาเปลี่ยนไปนิสัยใด ๆ ก็จะปรากฎ*-*
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
