สายหมอกในแสงไฟ

นกตะวัน

ถึงแม้ว่าผมจะหลับๆตื่นๆมาตลอดทาง ในขณะที่คนอื่นๆส่วนใหญ่นอนหลับสบาย แต่พอมาถึงจังหวัดเชียงใหม่ ผมกลับไม่อยากนอนอีกแล้ว เพราะตามปกติผมมักตื่นระหว่างเวลา 04.00 น. และ 05.00 น.เป็นประจำ ตลอดเส้นทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 107 จากจังหวัดเชียงใหม่ ผ่านอำเภอแม่ริมไปอำเภอแม่แตง ผมจึงมองดูทิวทัศน์ข้างทางมาตลอด ทั้งๆที่แทบมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากสายหมอกกับแสงไฟ
มองออกไปใกล้ทางข้างถนน			
หมอกมากล้นจนหนาพาใจหาย
รถต้องวิ่งชิงฝ่าท้าอันตราย			
แถมเบี่ยงซ้ายป่ายขวาน่าหวาดเสียว
แต่แสงไฟไสวสว่างสองข้างนั้น		
ส่องเฉิดฉันทันใดเมื่อได้เลี้ยว
ทั้งยังอยู่คู่ถนนดั่งคนเดียว			
เพราะแลเหลียวเอี้ยวทางใดรถไม่มี
ฉันจึงมองจ้องหมอกยั่วหยอกไฟ		
ช่างสวยใสได้อารมณ์ประพรมสี
แม้แสงจันทร์อันอำไพไม่เห็นมี		
ในยามนี้มีไฟฟ้าน่าสุขใจ
เห็นละอองต้องไฟใสสลัว			
ให้หมอกมัวมืดเปลี่ยนเวียนไสว
จนเห็นบ้านย่านคนเงาต้นไม้			
ค่อยแจ่มใสนัยน์ตาพาสุขจริง
เมื่อรถแล่นเข้าสู่อำเภอเชียงดาว แม้ว่าสายหมอกยังคงโรยตัวอยู่ทั่วไป แต่เนื่องจากฟ้าได้สางแล้ว จึงแลเห็นหมู่บ้านไร่นาและป่าไม้สองข้างถนนได้ถนัดชัดเจนขึ้น หลายคนในรถตื่นกันบ้างแล้ว ถนนหนทางในช่วงนี้เริ่มคดโค้งมากขึ้น เพราะวกวนไปตามไหล่เขาโดยตลอด ทางด้านขวาของถนนที่คดเคี้ยวไปมา แลเห็นแม่น้ำปิงไหลคดเคี้ยวคู่ขนานกับถนนลงมาจากทางเหนือ เพราะต้นกำเนิดของแม่น้ำอยู่ที่ดอยหลวงเชียงดาว