....หยอกยลคนกวี....

kOrOkOsO

หยอกยลคนกวี
จะดั้นด้นยลคนกวีศรี  POEM 
ทั้งแทะเล็มเหน็บแนมแกมหยอกกัด
นามผิดถูกโปรดอภัยใคร่เขียนหัด
มิเจนจัดอาจวัดกวีเก่าเก่า
มุสิกจะจิกหยิกหยอกศอกขยับ                   
ราชสีห์ร้องรับขับน้ำตากระเส่า
พี่หมอวฤกจับฉีดยาเบาเบา
แถมกระเซ้าเค้าโคลงจรรโลงกวี
เสียงน้องเรนออดอ้อนดูอ่อนหวาน
ฟังTIKIขับขานกาพย์กลอนวลี
ช่างชำนาญเชี่ยวชาญบานบุรี
ยิ่งโสภีโสภาราชิกาครอง
ตามติดอัลมิตราดารารัศมี
แจ่มจรัสรวีประภาสส่อง
แวมวับระยับตาคะน้าจอง
หนุ่มเล่ห์กลยลมองอลหม่าน
คือสดายุอุเอกวิเวกหนอ
ทั้งซอมพลอกอพุดสุดขุนหาญ
วิจิตรชิดแก้วชมพูคู่สำราญ
ยิ้มเบิกบานเหมือนตะวันคันฉ่อง
ตกดึกลึกเข้าถ้ำค้างคาวคืนคอน
นกตะวันรอนรอนกลับรังหอห้อง
บ่นอีกเจ้าแว่นดอยคอยน้องน้อง
ทิ้งไร้ใจให้ลองของใหม่ใหม่
เด็กหญิงสานฝันวันคืนเก่าเก่า
มิตรภาพเดิมเล่าเผากับฟืนไฟ
เสียดายสายสีน้ำเงินเมินหมอดไหม้
หากกลับคืนออกไปไกลผู้ชายคนเดิม
100เหตุผลมากมายยากให้ลืม
เมาดื่มทำไมมัทนามิควรเริ่ม
ชีวิตต้องสู้ต่อก่อแต่งเติม
รอวันเจิมหน้ายาหยี YuKI
ฮิคารุเจ้าบ่าวยิ้มเริงร่าท้าชัยชนะ
ฮัตคุงเศร้าสละแล้วเจ้านิติ
พี่คอยปลอบอย่าร้องเลยนิ
เขาไปดีแล้วสิดอกคูนเอ่ย
กลับมาหาผู้หญิงไร้เงาคอย
เป็นคนที่ร้อยที่เธออย่าลืมเลย
ขอเป็นน้อยที่ดูแลแม้เธอเฉย
ขอเอื้อนเอ่ยเผยวจีสักทีที่หน้า  POEM