วันฟ้าใส

น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม

ดอกสีเหลืองดอกน้อยที่ลอยล่อง
ลมปลิวว่องพัดผ่านซาบซ่านเหลือ
มองชิงช้าในวัยเยาว์เฝ้าคลุมเครือ
ความทรงจำที่เอื้อเฟื้อตลอดมา
ฉันเริ่มต้นครวญเพลงบรรเลงจิต
ครั้นความคิดพาฉันนั้นผวา
จมอยู่ห้วงคำนึงถึงวันลา
ภาพนั้นยังติดตาไม่พร่าเบลอ
กลีบดอกไม้ในวันนั้นพลันเริ่มหล่น
ภาพความซนครั้งนั้น นั่นฉันหรอ
ภาพดอกไม้ที่โรยลา ล้าละเมอ
ในห้องเรียนที่ฉันเธอ เคยเจอกัน
วันที่แสนจะเปียกปอนในตอนเด็ก
ความกล้าหาญตอนเล็ก ไม่เปลี่ยนผัน
เธออยากอยู่ตรงนี้ ทุกวี่วัน
หรือว่าเธอจะจากกันให้หวั่นใจ
ในวันที่สายลมโหมโบกพัด
ฉันอยากขัดขวางเธอ ไม่เผลอไผล
ฝนกลับตกกระหน่ำ ทำช้ำใจ
ไม่สามารถรั้งเธอได้ ใจระทม
อีกกี่วันอีกกี่เดือนที่เคลื่อนผ่าน
ที่จะไม่ต้องร้าวรานและขื่นขม
อีกช้านานแค่ไหน ถึงไม่ตรม
ขาดเธอไป ใจระบม อยู่ทุกครา
เฝ้ารอวันฟ้าใสไร้ความทุกข์
เฝ้ารอวันที่ความสุขสมปรารถนา
เฝ้ารอวันที่เธอนั้นจะกลับมา
เฝ้ารอวันที่น้ำตาจะไหลช้าลง
กาลครั้งหนึ่งซึ่งนานแสนนานนัก
มีคนที่รักเธอใช่เพ้อหลง
สายลมพัดผ่านรักนั้นที่มั่งคง
นิทานนี้ต้องจบลงตรงเธอลา