ลาก่อน...เส้นเล็กน้ำตกที่รัก

**ipereen**

ตอนกลางวันออกมาด้วยความหิวกระหาย
หน้ามืดตาลายเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวเบอร์ห้า
ได้ลูกชิ้น เส้นเล็ก น้ำตกกลับออกมา
อื้มหืม..พับผ่า ทำไมมันน่ากินอย่างนี้
เหยาะน้ำปลา น้ำส้มและพริกป่น
คนคนคน ชิมรสโป๊ะ เด็ดสะระตี่
เดี๋ยวนะจ๊ะ...รอหน่อย น้ำตกคนดี
มามะ..ประเดี๋ยวพี่ จะหม่ำหม่ำให้ถึงใจ
ยังไม่ทันเดินก็มีคนชนจากข้างหลัง
โครม โพล๊ะ พลั่ก!! ลูกชิ้นกลิ้ง เส้นสาดเป็นสาย
ตะเกียบตก น้ำซุปราดสาดกระจาย
หกเปื้อนกาย ร้อนลวก น้ำตากระเซ็น
คิดในใจ ใครนะ..ใครหน้าไหน
บังอาจ!!..อย่างงี้มันตั้งใจแกล้งกันเห็นเห็น
พอหันไป..ยัยเนี่ยนะทำน้ำตกฉันกระเด็น
ยัยหน้าเม่น หัวฟู แว่นตาแดง
หวังลึกลึกว่าจะได้ยินคำขอโทษ
จะไม่โกรธไม่เกลียดให้แสลง
แต่ยัยนี่กลับต่อว่าฉันอย่างแรง
โอ๊ยนี่เธอ...เดินยังไงเนี่ย เดี๋ยวฉันขาแพลงจะว่าไง
หนอยยยย!! ..ดูมัน  ฉันสิควรเป็นคนว่า
อยากจะด่า ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครหน้าไหน
แล้วคิดดู..มันรีบออกจากร้านไปอย่างไว
ปล่อยให้ฉันอับอายอยู่ในร้านแค่คนเดียว
นึกในใจอยากให้มีหนุ่มหล่อหล่อมาช่วย
ถ้าทั้งหล่อ ทั้งรวย ฉันล่ะจะไม่ฉุนเฉียว
แต่ความจริงมันช่างโหดร้ายนักเชียว
ไม่มีใครซักคนเดียวมาช่วยนางเอกน้อยน้อยอย่างฉัน
เชอะ.. ถึงไม่มีฉันก็ไม่ง้อหรอก
แค่เนี๊ย..กระจอก ยังไงฉันก็ไม่หวั่น
รีบเดินเชิดออกจากร้านโดยเร็วพลัน
ก็แล้วใครกัน อยากให้คนขายมาเก็บเงิน
ชิ.. ก๋วยเตี๋ยวก็อด  เสื้อก็เปื้อน
รอยมันไม่เลือน เอ๊ะ..แต่มันก็ศิลป์นะ ถ้าดูผิวเผิน
คิดแล้วก็แค้น ยัยนั่นน่ะ ไม่มีใครเกิน
อย่าให้เจอนะ จะเดินไปแก้แค้นให้สาสมใจ