มันอยู่ที่ใจ
นาวี นาวา
เราอยู่ไกลกันเกินเเอื้อมมือคว้า
และเหมือนมีแท่งภูผามาขวางกั้น
ใจเธอสูงเกินฉันจักฝ่าฟัน
เหมือนสองเราห่างกันแสนห่างไกล
เพราะอะไร...เพราะทำไม...เพราะใครกัน
เพราะเวลา...เพราะความฝัน...เพราะหวั่นไหว
เพราะสายตาบ่งบอกเธอมีใคร
เพราะหัวใจเธอบอกไบ้ไม่รักกัน
แล้วควาสมรักของเราในครั้งก่อน
เธอก็มาตัดรอนถอนความฝัน
ทั้งที่เคยบอกว่าเราผูกพัน
แค่เวลาไม่กี่วันเธอบอกลา
ระยะทางห่างไกลไม่สำคัญ
ขึ้นอยู่กับความผูกพันกันมากกว่า
เพราะถึงแม้อยู่ใกล้แค่ปลายตา
ความผูกพันก็ไร้ค่าถ้าไร้ใจ
ต่อให้เธออยู่ใกล้ให้เอื้อมคว้า
เธอก็คงไม่กลับมาให้หวานไหว
ข้างกายเธอมีคนให้ห่วงใย
เธอจึงมาจากไปไม่กลับคืน