.....ไม่อาจเผยความนัย..ให้ใครรู้ ถึงได้อยู่โดดเดี่ยว..จริงเจียวหนอ ช่างเถอะนะแค่เหงา...ที่เฝ้ารอ ดีกว่าพ้อ...ให้เขารู้ดูไม่งาม..... ..................^-*..................... .....เป็นหญิงลำบากมากนะคะ เกินที่จะ ขานไข หทัย...หมอง ทุกลิ่งนั้น....ต้องงามตามครรลอง ดั่งจองหอง...เชิดหน้า...สง่างาม .....แต่ทุกวัน...จิตใต้...ในสำนึก เหมือนจมลึกดิ่งลง..ตรงขวากหนาม กรีด..และข่วน...เจ็บช้ำ...ในความทราม แต่.ว่างาม.ต่อหน้า...สารธารณชน
30 ธันวาคม 2548 13:46 น. - comment id 175546
...หัวใจลอยเคว้งคว้างไร้ทางทิศ รู้สึกอิดโรยอ่อนเกินซ่อนไหว สองปีที่เคยอยู่..ดูแลใจ ใกล้ปีใหม่..เธอหายลับกับสายลม ...นี่คงเป็นของขวัญเธอนั้นมอบ หัวใจบอบช้ำ..สะอื้นสุดขื่นขม ได้โปรดเถอะ..โปรดอย่าหายกับสายลม เราโศกซม..ขอยื้อยุดสุดหัวใจ....... .~-~.
15 ธันวาคม 2546 14:02 น. - comment id 191404
ปีสองพันแล้วนะสาวน้อย จะมัวคอยคนอื่นครหา ด้านได้อายอดต้องเจรจา อย่ามัวหลบหน้าคงช้าเกิน อิอิ..ปีสองพันแระ เอาน่า..นะ
15 ธันวาคม 2546 15:16 น. - comment id 191424
คำว่างามให้ใครเล่าเฝ้าตัดสิน พิพากษาสิ้นราวกระจกทั้งหกด้าน ทำสิ่งดีไม่มีภัยใจเบิกบาน โลกรักหวานหว่านดอกรักไว้พักใจ... ใครว่าได้ว่าไปไม่สนใจ.. มิใช่จริง!
16 ธันวาคม 2546 11:58 น. - comment id 191707
เพราะครับ
16 ธันวาคม 2546 19:43 น. - comment id 191810
เพราะเกิดเป็นหญิงจึงต้องหยิ่ง เมื่อโดนทิ้งก็หมองเศร้าเขาไม่รู้ เชิดเสมอไม่มีเธอเราก็อยู่ แต่จริงจริงในจิตยังคิดรู้ว่าไม่อยากอยู่เพียงลำพัง *-*กลอนไพเราะ ความหมายดีมากๆๆๆๆๆ ชอบค่ะชอบ*-*
18 ธันวาคม 2546 02:22 น. - comment id 192282
.....สวัสดีค่ะ ทุกๆ ท่าน ....ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาอ่านค่ะ ........^-^.........
19 ธันวาคม 2546 16:16 น. - comment id 192773
เกิดเป็นหญิงพึงพินิจจิตพึงรู้ ไตร่ตรองดูตัวเขาเราทั้งหลาย รู้เขาเรามิให้ต้องหม่นหมองใจ จนละลายตัวเราเศร้าระทม รักเขาแล้วจัดเป็นแนวโดยตั้งจิต บรรจงคิดกำหนดไว้ให้เหมาะสม ไม่แสดงออกหน้าด้วยอารมณ์ เกิดเป็นคนเมื่อคิดเห็นจึงเจรจา อันรักนี้ท่านว่าไว้คล้ายยาพิษ มันเกาะติดอยู่ภายในใจหวนหา หากเก็บไว้ภายในยากเจรจา มันจะพาตัวเราเศร้าในทรวง จะทำการสิ่งใดคล้ายกำแพงกั้น ดุจกระแสร์น้ำไหลหลากมาจากสรวง แรงสบัดเกรี้ยวกราดอยู่ในทรวง ฉันเป็นห่วงเธอจริงจริงแม่นงเยาว์. แก้วประเสริฐ.