ดวงดาวอ้างว้างกับชายหนุ่มนักเดินทาง

ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

เอากลอนมาฝากส่งท้ายปีเก่ากับเขาบ้าง... 
เป็นคล้ายๆนิทาน แต่งไว้นานแล้วเหมือนกันลองอ่านกันดูนะ 
ดวงดาวอ้างว้าง 
หลงรักชายหนุ่มนักเดินทางจากเรื่องเล่าของเขา 
ทุกๆวันเขาจะมานั่งมองฟ้า เล่าเรื่องที่พบเจอมาแก่ดวงดาว 
ชายหนุ่มกับดวงดาวจะอยู่เป็นเพื่อนกันจนรุ่งเช้าทุกที 
เธอจึงยังคงส่องแสงระยิบพริบพราวอยู่อย่างนั้น 
และชายหนุ่มยังคงย่ำเท้าตามรอยตะวันไปทุกที่ 
ต่อมา..ชายหนุ่มได้พบรักกับสุภาพสตรี 
ต่างบอกเล่าภาษากวี--สื่อสารความอ่อนไหวที่มีอย่างเข้าใจ 
......... 
นานแล้วที่ชายหนุ่มละเลยจะมานั่งคุยภาษาดาว 
เพราะเขามีหญิงสาวที่จะพูดคุยอย่างอ่อนไหว 
ดวงดาวหรี่แสงลงทุกวัน..รอคอย...รำพัน...น้อยใจ 
แอบมองชายนักเดินทางแล้วร้องไห้..เป็นน้ำค้างร่วงหล่นมา 
....... 
ห่างไกลเหลือเกิน....ระหว่างฟ้า และ ผืนดิน 
ถึงรักมากเท่าไหร่เขาคงไม่ได้ยินเสียงจากผืนฟ้า 
จึงยอมเป็นดาวตกร่วงหล่นจากฟ้ามา 
สุดท้ายกลับกลายเป็นก้อนหินไร้ค่า-- 
แอบมองชายนักเดินทางกับคนรักผ่านน้ำตาอยู่ไม่ไกล 
........ 
ฉันเป็นดั่งดวงดาวอ้างว้าง 
เธอเป็นชายนักเดินทางที่ไม่เคยมีที่ว่างให้ฉันได้ใกล้ 
ฉันยอมแลกชีวิตที่มี เพื่อให้ได้จดจำเธอไปแบบนี้ในลมหายใจ 
ยอมอยู่แบบไม่เหลืออะไร...นอกจากหัวใจยิ่งใหญ่ที่รักเธอ 
อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง 
ชอบ-ไม่ชอบ โพสท์บอกกันหน่อยนะคะ 
เพียงแวะเข้ามาชม เราก็แอบนิยมคุณอยู่ในใจ