โอ้ ! วิถีชีวิตไม่เหมือนฝัน ช่างน่าขันขาดเขตแดนสถาน ไร้ถิ่นที่อยู่เหลือประมาณ เศษอาคารเนืองแน่นฅนสัญจร แม้นอาหารเขาทิ้งก็ยังเก็บ ถึงจะเจ็บในจิตมิอาจถอน ทนระกำลำบากในที่นอน ต้องรานรอนร่อนเร่ทุกทิศทาง ยามป่วยไข้ไม่มีหรอกมดหมอ เพียงแค่รอตะวันมาสาดสาง อธิษฐานฟ้าฝนให้ไปห่าง อาการจางเลือดเหือดหายไป น้ำท่ามีหรือจะได้อาบ อยู่จมคราบหยาดเหงื่อโลมไล้ ทำงานทุกข์ทนบรรลัย ไอ้หน้าไหนมันมาตัดหน้าข้า . . . - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
|NdEpEndEnT 7 ธ.ค. 2546 21:44 น. - ID 42589 
690
4
0
7 ธันวาคม 2546 21:52 น. - comment id 188600
อ้าว เหนื่อยเก็บของเก่าอย่างนี้ พี่ว่าไปขุดดินปลูกมันไว้เผากินดีกว่านะน้อง
7 ธันวาคม 2546 21:58 น. - comment id 188607
..โลกใบนี้ มีแต่การแก่งแย่ง ใครถึงก่อน อาจคว้าได้ก่อน แต่บางครั้ง ..ถึงก่อน ก็คว้าอะไรไม่ได้เลย .. .. วาสนา..น้อยไป เฮ้อ ... ..กลอนให้แง่คิดดีครับ
7 ธันวาคม 2546 23:32 น. - comment id 188699
ชีวิตในโลกนี้ มีสุขมีเศร้าให้เราเห็น มีชีวิตสุขสันต์อย่างควรเป็น มีชีวิตติดลำเค็ญให้เราเห็นเป็นประจำ ฉะนั้นจึงต้องทำใจ ให้สุขในใจไม่ครองช้ำ มีชีวิตเพียงพอต่อทุกวัน เป็นสิ่งดีเท่านั้นแก่ตัวเรา *-*กลอนบทนี้ให้แง่คิดดี ๆ จริง ๆ ค่ะ แต่งเก่งจังเลยค่ะ*-*
7 ธันวาคม 2546 23:49 น. - comment id 188710
http://www.bangkokcity.com หน้าบ้าน tiki
8 ธันวาคม 2546 15:45 น. - comment id 188839
ขอบคุณค่ะทุกฅน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
