พ่อ..ใครกัน

ปาน

พ่อ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร แล้วทำไมฉันต้องเรียกว่าพ่อ
	ฉันไม่เคยให้คำนิยามกับคำสั้นๆนี้เลย และไม่เคยทราบมาก่อนด้วยว่าคำๆนี้มีความหมายว่าอย่างไร ฉันรู้แค่เพียงว่าคำๆนี้ถูกใช้เรียกบุรุษผู้หนึ่งที่เรียกมาตลอด ทั้งที่คนอื่นๆกลับไม่เรียกท่านแบบฉัน   แต่ฉันก็ไม่เคยรู้สึกอะไรที่จะต้องเรียก และกลับพอใจที่จะเรียกเสียด้วยซ้ำ
	ฉันพยายามค้นหา และเหมือนว่ายิ่งค้นหาก็ยิ่งพบ
ภาพของพ่อ ภาพแรกในความหมาย คือชายคนแรกที่ฉันเรียกด้วยเสียงอ้อแอ้ฟังไม่รู้เรื่องด้วยภาษาทารก มือขวาซ้ายสองมือแข็งแรงโอบอุ้มร่างกายฉัน พร้อมกับรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้า ฉันก็คงยังไม่รู้เรื่อง แต่พ่อจำมาเล่าให้ฉันฟังได้แทบจะทุกฉาก บางทีก็ซ้ำไปซ้ำมา แต่เมื่อมองไปเห็นแววตากับรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้าของท่าน กลับทำให้ฉันทนฟังได้ไม่รู้เบื่อ
เมื่อพ่อพูดถึงฉันตอนเล็กๆ ฉันแทบจะจำอะไรแบบที่ท่านเล่าไม่ได้เลยสักครั้ง วันหนึ่งฉันหยิบอัลบั้มรูปเก่าๆของบ้านมาเปิดดู มีรูปฉันกับพ่ออยู่ด้วยกัน บ้างก็เป็นรูปตอนที่พ่ออุ้มฉัน ฉันยังหลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยอยู่บนอ้อนแขนของท่าน บ้างก็เป็นรูปที่ท่านพาฉันไปเที่ยวที่ไหนๆ มันเป็นภาพความทรงจำเก่าๆที่พ่อของฉัน ยังคงจำได้ดี
ถ้าฉันยังคงเป็นเด็กเล็กๆเหมือนเมื่อก่อน ท่านก็คงจะเหนื่อยมากที่ต้องเลี้ยงดูฉัน ถ้าฉันร้องไห้ ท่านก็คงวุ่นวานทั้งกายและใจที่เห็นฉันไม่มีความสุขแบบนั้น เวลาพักผ่อนของท่านคงจะน้อย แต่ท่านก็ไม่เคยบ่นเลยสักคำ ท่านคงปวดหัวมากๆเวลาที่ฉันเริ่มคลานและหัดเดิน ไหนจะต้องคอยดูแล คอยระมัดระวัง สองแขนที่ไม่ต้องการให้ฉันได้รับบาดเจ็บคอยรับประคองอย่างนุ่มนวลนั้นเอง ที่ทำให้ฉันเดินตามฝันได้ในวันนี้
ยามเมื่อฉันหลับตานอน เสียงที่คุ้นหูจะกล่อมฉัน เพลงซ้ำๆเดิมๆ ที่ฉันไม่เคยร้องขอให้เปลี่ยนนั้นจะทำให้ฉันหลับสบาย 
	ยามเมื่อตื่น ภาพบุรุษคนเดิมจะอยู่ตรงหน้า และยิ้มให้ฉันแบบนี้เสมอ 
	ด้วยความเป็นเด็ก ฉันมักจะไม่เข้าใจอะไรๆเสมอๆ คำถามมากมายที่ฉันถามวนไปวนมาไม่รู้เรื่องกลับเป็นคำตอบที่เปี่ยมสุขของพ่อ  ฉันรู้พ่อไม่เคยเบื่อกับคำถามไร้สาระของฉัน และพ่อมีความสุขทุกครั้งที่จะทำให้ฉันเข้าใจทุกสิ่งที่ฉันต้องการรู้ สายตาเมตตาคู่นั้นของพ่อเป็นสิ่งที่บอกฉัน

เมื่อฉันเติบโต ก็ใช่ว่าภาระที่เกิดจากฉันจะน้อยลง ความต้องการให้ฉันมีความรู้ มีความสามารถ เพื่อให้ฉันมีอนาคตที่แข็งแรง พร้อมที่จะเผชิญทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อตัวฉันเองและประเทศชาตินั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ท่านต้องพาฉันเข้าโรงเรียน ให้ฉันศึกษา ให้ใช้ความคิดตามแนวทางที่ถูกต้อง การที่ท่านต้องทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อทำให้ฉันได้มีโอกาสเช่นนั้น เงินจำนวนไม่น้อยที่หว่านลงบนแปลงที่ไม่รู้ว่า ต้นกล้าอย่างฉันจะสามารถเจริญเติบโตตามความประสงค์ของท่านหรือไม่  แต่ฉันรู้ว่าท่านจะไม่เคยเสียดายมันเลย ถ้านั่นหมายถึงอนาคต
ฉันได้รู้ว่าความสำเร็จของฉันคือความสุขของท่าน ภาพของฉันที่ท่านต้องการพบคือฉันคนที่เต็มไปด้วยความสุข เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแห่งความสุข ท่านไม่ได้คาดหวังในตัวฉัน แต่ท่านมีความหวังว่าลูกของท่านจะสมบูรณ์พร้อมทั้งกายและใจ  
	ฉันได้รู้ว่าความเศร้าของฉันคือความทุกข์ของท่าน รอยน้ำตาและความเจ็บปวดทรมานของฉันคือสิ่งที่แย่ที่สุดสำหรับจิตใจพ่อ     ไม่ว่าฉันจะเจ็บกายหรือเจ็บใจมากแค่ไหน      ฉันรู้ได้ว่าท่านเจ็บปวดใจไปไม่น้อยกว่าฉันเลย ทั้งที่แม้ปัญหาจะเกิดเพราะฉัน แต่ผู้ชายเพียงคนเดียวที่จะร่วมแก้ไขปัญหาและฝ่าฟันมันไปมีคนเดียวเท่านั้นก็คือพ่อ

พ่อดุฉันเสมอ ฉันบอกกับตัวเองว่าฉันไม่รักพ่อ  ฉันรู้ว่าท่านคงเสียใจไม่น้อยกว่าฉันเลยที่ต้องดุฉัน พ่อไม่เคยดีใจ และไม่มีรอยยิ้มใจดีอยู่บนใบหน้าเลยสักครั้งที่ต้องทำแบบนั้น สมองฉันพยายามฝืนบอกว่าไม่รักพ่อ แต่หัวใจของฉันกลับเถียงอย่างรุนแรงว่าไม่จริง
	ฉันรักพ่อต่างหาก
	ฉันไม่เคยบอกรักพ่อ ไม่เคยแสดงท่าทีอย่างเปิดเผยว่าฉันคิดแบบนั้น การแสดงความรักมันเป็นเรื่องง่ายๆที่ทำได้ยากเย็นเหลือเกินสำหรับฉัน ฉันทำได้เพียงแค่ยกมือไหว้ท่านทุกๆเช้า แต่ไม่เคยพูดอะไรเลย ไม่เคยบอกท่านว่า ขับรถดีดีนะ ไม่เคยบอกว่า หนูรักพ่อ ไม่เคยแม้กระทั่งจะบอกว่าห่วงใย นั่นเป็นเพราะฉันไม่กล้าเอง ทั้งที่วันนี้ฉันมีโอกาสได้อยู่กับท่านทุกวัน มีโอกาสจะทำอะไรดีๆเพื่อท่านมากมาย แต่ฉันไม่เคยเลือกเวลาเหล่านั้นเพียงแค่เศษนาทีเดียวเพื่อพ่อ

ฉันไม่คิดว่ามันจะสาย ในเมื่อฉันรู้ว่าพ่อรักฉัน ฉันก็จะทำให้พ่อรู้ว่าฉันรักพ่อเช่นกัน เพราะข้าวทุกเม็ดที่พ่อป้อน มันสร้างชีวิตคนหนึ่งคนขึ้นมาเพื่อสู้โลกได้อย่างแข็งแกร่ง สองมือพยุงหัดเดินของพ่อคู่นั้น ทำให้คนๆหนึ่งยืนอยู่บนสังคมได้อย่างมั่นคง สองขาของพ่อที่เคียงคู่ก้าวเดินไปด้วยกันนั้น  จะพาฉันก้าวเดินไปบนสังคมได้อย่างมั่นใจ  ฉันจะรักพ่อ จะทำให้พ่อรู้ว่าฉันรักด้วยการเป็นลูกที่ดี เป็นนักเรียนที่ดี เป็นคนดีของสังคม เป็นประชากรที่ดีของประเทศชาติ และจะตอบแทนทุกอย่างที่ท่านทำให้ฉัน แม้ว่าที่ท่านทำให้ฉันนั้นจะตอบแทนได้ไม่รู้จบรู้สิ้น ฉันก็จะตอบแทนให้มากที่สุดและดีที่สุด  ตราบจนลมหายใจของฉันจะหมดไป
และวันนี้ ฉันเข้าใจแล้วว่า  บุรุษที่ฉันเรียกว่าพ่อ ประเสริฐอย่างไร
ทางที่ท่านให้เดิน  ฉันจะเดินตามนั้น ทางที่พ่อเคยเดิน  ฉันจะเดินตามไป

หนูรักพ่อค่ะ.
ปานไพลิน แสงอุทัย