ไพล...เป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ เพียงโชคดี..ที่ได้เกิดมา.. กับธรรมชาติแสนงามของ เกาะที่งดงาม.. ราว สรวงสวรรค์ นฤมิตร กลางอ่าวไทย.... อายุ 13 ปี ต้องอาศัยเรือ ภาณุรังษี เรือเดินสมุทร ลำใหญ่ ฝ่าคลื่นลม ด้วยดวงใจที่ตรอมตรม จำใจ จำจาก บ้านเกิด เพื่อนเก่า เพื่อมาเรียนต่อ ที่กรุงเทพ..... ภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ... ที่ใจแสนเหว่ว้า ... นั่งนิ่ง พิงกราบเรือ เดียวดาย ..ยามใกล้สายัณห์ ในวันที่ ฟ้าแสนเศร้า ราวร้องไห้ ร่ำลา.... ทะเลตรงหน้า ที่เคยสวยใส ในใจ ในความรู้สึก บัดนี้ราวตัดพ้อ.... ไฉนหนอ....มาทอดทิ้ง กันไป...ไกลแสน..... ความทรงจำ ที่ขมขื่นสุดแสน และเป็นความแสนเศร้าที่ยิ่งใหญ่ ในใจดวงน้อยนี้ เมื่อนึกย้อนกลับไป ในวันนั้น.... เรือ...ค่อยๆ...วิ่งทิ้งห่าง ...... เกาะแห่งความรัก ความฝัน ความหลัง ที่แสนดี แสนงาม.. ทีละน้อย ทีละน้อย ให้หัวใจละห้อยหา .... หมู่มวลนกกา...ส่งเสียงร้อง ราวสะเทือนแทน....... เกาะแสนหวาน มากมีความทรงจำ ของเด็กหญิงตัวน้อยๆ ค่อยๆเลือนหาย ไปจากสายตา..... พร้อมๆ กับหยาดน้ำตา พรูพร่าง ไปกับ..วสันตฤดู ที่แม้สายฝนก็ยัง ครวญคร่ำ พิร่ำพิไร ราวสั่งลา... .. มองไปทางไหน....แสนว้าเหว่ใจ มีแต่ ทะเล...ทะเล..... ที่ต้องร่อนเร่ รอนแรม อีกหลายวัน ราวความฝัน ที่ไม่มีขอบเขต ไร้จุดจบ..... ห่างจาก...อดีต..ในวัยเยาว์ ที่เคยสดใสสว่าง กระจ่างใจ ไม่มีวันลบเลือน....ลืมเลย........ ชีวิต เริ่มต้นใหม่ ในกรุงเทพ เมืองหลวง หรือเมืองลวง ให้ดวงใจใครบางคนต้องช้ำชอก..... ไพล..ทำใจ อย่างไร ก็ไม่เคยนึกชอบ ที่จะฝังฝากใจ อยู่กับเมืองศิวิไลซ์ นี้....แทน... บ้านเกิด เกาะแห่งรัก ที่สถิตแนบเนา เนิ่นนาน...... ตั้งใจเรียน พากเพียร จนจบปริญญา ฟันฝ่าทั้งอุปสรรคการเรียน และชีวิตนี้ที่ฟ้าดินกำหนด มาให้พานพบ ความรานร้าวใจ หลายครั้งหลายหน กับใจคนที่ยากจะหยั่งถึง..... ไม่เป็นไร....ปลอบใจตัว..ถ้าเราเป็นคนดี ... โลกนี้ ต้องมี....เส้นทาง...ให้เราก้าวเดิน...... ไพล...เป็นแม่พิมพ์ของชาติ นานหลายปี...... และชีวิตนี้ต้องพลิกผัน ให้ต้องเลือก เดินไปในเส้นทางไปทำงานต่างแดน...... นานหลายปี...กับอาชีพครูที่รัก ทำให้ทำใจยากนัก เมื่อถึงวันจากลา..ลูกศิษย์นี้ที่เป็นดั่งดวงใจ .. ทุกวันนี้...ไพล..ไม่อยากเขียนถึงช่วงเวลาแสนดี ที่อยากหวนคืนกลับ.... ไม่อยากสะกิดรอยแผลใจ ที่แสนเสียดาย คืนฝันวันแสนงามงด หมดจดใจ .. ที่มิอาจย้อนคืน........ ไพล....เสียใจเพียงว่า น่าจะได้ สานฝัน..อุดมคตินี้ ที่ยังอยากมอบสิ่งดีๆ ให้แก่เด็กไทย... ให้มีใจเกินร้อย รักแผ่นดินนี้ และวัฒนธรรมไทย..... ให้รู้จัก ความละมุน ภายใน ให้ดวงใจมีแต่ความงดงาม...... เพื่อเก็บเกี่ยว...ความดีที่มากมี ให้กับชีวิตนี้ ที่ได้เกิดมา บนผืนดินแห่งนี้ที่แสนร่มเย็น เป็นสุข สงบงาม...... มีพระมหากษัตริย์ไทย ธ.ผู้ทรงมากล้น น้ำพระทัย ใสเย็นดังกระแสธารใจ ที่พร้อมจะรินรด หยาดหยด ให้แก่ผองไทย ผู้ยากไร้ ได้ดื่มกิน อย่างมิรู้สิ้น มิรู้ท้อแท้ ยอมแพ้พ่าย ตราบนานนิรันดร์...... ไพล....อยากฝากให้เยาวชน คนดี รู้คุณค่า รู้รัก สามัคคี กตัญญู รู้ตอบแทน คืนกลับ แก่แผ่นดินนี้ อย่างคนที่ ไม่เสียทีที่ได้เกิดมาพานพบ ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ที่เป็นยอดมงคลแห่งชีวีของเรานี้ ที่เปรียบดั่งหิ่งห้อยน้อยแสง ไม่นานวัน ก็สิ้นแสงพลัน ต้องจากลา... ในวันนี้... ไพล ยังคิดดี คิดฝัน คิดจินตนาการ...รจนางาน ที่รัก... แม้จะเป็น ดังหยดน้ำใสสักหยด.. ก็ยังหวังจะให้..เป็นดั่งหยดน้ำค้าง.... ที่พราวพร่างใส ให้เยาวชนไทย ได้ดื่มกิน ดับร้อนรุ่ม.... เพื่อปลอบใจ ปลอบขวัญ เป็นพลังใจ ให้ก้าวเดิน...ไปสู่..... โลกแห่งความจริงนี้ ที่ต้องสร้างจากภายใน ให้ดวงใจ..มองโลกนี้ให้เป็น... ให้เห็นงาม....... ............................................... ด้วยรัก ด้วยใจ ปรารถนาดี จากใจดวงนี้ ที่มอบให้เป็นกำลังใจนิจนิรันดร์นะคะ ..
พุด 15 พ.ย. 2546 12:16 น. - ID 41476 
728
7
0
15 พฤศจิกายน 2546 12:28 น. - comment id 181826
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=72 หนึ่งในร้อย นิตยา บุญสูงเนิน : : Key Eb พราว แพรว อันดวงแก้วแวว-วาว สด สี งาม หลายหลากมากนาม นิยม นิล-กาฬ มุกดา บุษรา คัมคม น่า ชม ว่างาม เหมาะสม ดี เพชรน้ำหนึ่ง งามซึ้ง จึงเป็น ยอดมณี ผ่อง แผ้วสดสีเพชรดี มีหนึ่งในร้อยดวง ความ ดี คนเรานี่ ดีใด ดี น้ำ ใจที่ให้แก่คน ทั้งปวง อภัย รู้แต่ให้ไปไม่หวง เจ็บ ทรวง หน่วงใจให้รู้ ทัน รู้ กลืน กล้ำ เลิศล้ำ ความเป็น ยอดคน ชื่น ชอบตอบ ผล ร้อยคน มีหนึ่งเท่านั้นเอย รู้ กลืนกล้ำ เลิศล้ำ ความเป็น ยอดคน ชื่น ชอบตอบผล ร้อยคน มีหนึ่ง เท่านั้นเอง...
15 พฤศจิกายน 2546 12:51 น. - comment id 181837
ฝ้นของเจ้ายาวไกลถึงไหนหนอ ถึงจะพอถมฤทัยให้สุขสม สุดแผ่นดินสิ้นแผ่นฟ้าจะพาชม จะเกาะลมลิ่วละล่องกันสองใจ
15 พฤศจิกายน 2546 14:37 น. - comment id 181881
อ่าว..แฮะ แฮะ ท่านพุดเราก็อ้อนอะไรอีกแล้ว
15 พฤศจิกายน 2546 14:47 น. - comment id 181888
มีเพียงปัจจุบันที่เป็นไปตามกาล :)
15 พฤศจิกายน 2546 15:05 น. - comment id 181895
เอาเป็นว่าผมยกให้พุดพัดชา เป็นนางเอกในดวงใจ เกี่ยวกับงานเขียนลำนำบทกวี ไม่ใช่เพราะมีเขียนแบบนี้คนเดียวนะครับ แต่เพราะเขียนได้กินใจ มีหลายหลากทุกบททุกรสทุกอารมณ์ นึกไม่ถึงว่าไพลจะเคยเป็นแม่พิมพ์ของชาติมาก่อน ดวงชะตาหักเหกันทุกคนครับ เอาอะไรนอนแน่ไม่ได้ เด็กในวันนี้คือผู้ใหญ่ในวันหน้า เห็นด้วยครับเรื่องเยาวชน เอาใจช่วยไพลให้ประสบความสำเร็จในที่วาดหวังเอาไว้ครับ
15 พฤศจิกายน 2546 22:17 น. - comment id 181986
ผมชอบพูดเสมอว่า พี่พุดเป็นคนลึกซึ้ง ทุกครั้งที่อ่าน ..ผมจะสัมผัสได้กับเรื่องราวที่พี่ถ่ายทอด อาจจะในมุมของผู้ชาย แต่ก็ลึกซึ้งจริง ๆ คิดถึงครับพี่
16 พฤศจิกายน 2546 00:26 น. - comment id 182012
พึ่งจะทราบเหมือนกันค่ะว่าคุณพุดเป็นแม่พิมพ์ของชาติมาก่อน ดีใจค่ะที่ได้รู้จักคุณครูคนหนึ่งที่รักและห่วงใยในเยาวชน เพื่อให้เขาเติมใหญ่ได้เป็นคนดีของสังคมค่ะ
16 พฤศจิกายน 2546 11:45 น. - comment id 182091
อยากอ่านตอนพานพบกับความรานร้าวใจกับคนที่ยากจะหยั่งถึงหลายๆคนนั่น..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
