ผู้ใหญ่ ไฉน รังแกเด็ก

ลูกเป็ดขี้เหร่

กล่าวว่าเด็กเยาวชนคนของชาติ
คอยติดตามความสามารถด้วยวาดหวัง
เมื่อเติบใหญ่จักได้เด่นเป็นกำลัง
อาจได้นั่งเป็นนายกปกประชา
จึงยัดเยียดความรู้ปูพื้นฐาน
เปรียบเป็นผู้รู้ชำนาญเหตุการณ์กว่า
สอนสิบบทงานร้อยชิ้นสิ้นเมตตา
ปากอ้างว่าอนาคตจะงดงาม
เรียนแผนใหม่ใครกำหนดบทบัญญัติ
วางบรรทัดจัดทางให้ไม่คิดถาม
เป็นเด็กดีหน้าที่คือถือทำตาม
อยากรู้ความต้องยึดครูคือผู้นำ
ไม่ชอบใจไฉนเลยไม่เคยคิด
จับเด็กติดกรอบกำหนดเหมือนกดต่ำ
เด็กรู้สึกนึกอย่างไรไอ้ที่ทำ
รับผลกรรมด้วยความสุขหรือทุกข์ทน
อยากสร้างเด็กรุ่นใหม่รับใช้ชาติ
กลับตัดขาดจิตสำนึกเพื่อฝึกฝน
เด็กเสนอความคิดใดไม่หยิบปน
เพราะอย่างนี้เยาวชนจึงจนใจ
เชื่อครูเถอะ แล้วจะดี อย่างที่คิด
เคยรู้สึกนึกตะหงิดสักนิดไหม
อาบน้ำร้อนมาก่อนหน้าเที่ยวว่าไป
ก็มิใช่อาบทุกบ่อ..พอรู้ดี
อยากขอความเมตตาบรรดาปราชญ์
ผู้สามารถแยกดีร้ายได้ถ้วนถี่
สมองเด็กก็คิดได้ใช่ไม่มี
เปิดโอกาสกันเสียทีที่ต้องการ
เปล่ากล่าวหาว่าร้ายไม่เคารพ
เพียงระบบท่านดำริบริหาร
มันเก่าเกินเกินกู้ดูเนิ่นนาน
เบื่อระบบโบราณคอยค้านกัน
เด็กรุ่นใหม่ไฟแรงใช่แซงโค้ง
เปล่าคดโกงเนรคุณคิดหุนหัน
ใช่ใช้กลอนบทนี้ชี้โทษทัณฑ์
แค่เก็บเกินอดกลั้นเท่านั้นเอง...