หน้าส่วนตัว
เมื่อวานขณะที่ผมกำลังจะออกเดินทางไปสอนพิเศษ ผมได้พบกับคนพิเศษในใจผม
เสียดายที่ผมไม่ได้มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอมากนัก เท่าที่ผมจะทำได้คงเพียงแต่พร่ำเพ้อ
เป็นกลอนดังนี้...
พี่ตื่นเต้นเป็นยิ่งนักพบพักตร์นุช
แสนดีใจเป็นที่สุดจะหาไหน
ได้ยินเสียง ตุบ ตุบ ของหัวใจ
สุดดีใจได้พบประสบเจอ
นั่นใจเธอหรือเปล่าที่เราเห็น
หรือว่าเป็นเพียงจิตคิดละเมอ
ถึงได้วาดภาพเห็นว่าเป็นเธอ
ที่เราเพ้ออยากเจออยู่ทุกวัน
พอเข้าไปใกล้ใกล้ใช่เธอแน่
แม่เพ็ญแขที่แท้พี่มิไม่ฝัน
ดีใจเหลือได้พบประสบกัน
แม่ดวงจันทร์บนฟ้ายามราตรี
เดินเข้าไปใกล้เธอเธอก็ทัก
ช่างน่ารักน่าชมแม่โฉมศรี
ตัวพี่อยากสานทอต่อไมตรี
ธุระมีเสียดายต้องรีบไป
แม้ถ้าได้พบกันในครั้งหน้า
แล้วพี่ยาไม่ได้รีบจะไปไหน
จะหยุดคุยกับนงนุชให้สุดใจ
ให้ได้หายคิดถึงที่ตรึงตรา
เมธี หล่อประจักษ์ศิริ 5 พ.ย. 2546 18:51 น. - ID 41010 
714
3
0
6 พฤศจิกายน 2546 02:11 น. - comment id 178977
แวะมาอ่านบทกลอนครับ ยังกินใจเหมือนเดิมนะครับ
6 พฤศจิกายน 2546 11:00 น. - comment id 179017
เป็นคราวหน้า..น้องนี้ไม่ยอมแน่ ปล่อยเพ็ญแข..ให้เฝ้ารอซะจนเก้อ ที่ส่งยิ้มไปใช่น้องเผลอเรอ เพียงแต่ อยากให้เธอ..หยุดทักทาย แต่พี่ยา..กลับไม่ว่าง..จะอยู่ต่อ น้องนั่งรอ..เมื่อไหร่พี่..จะไม่หาย เมื่อไหร่พี่..จะว่างนั่ง..พักอย่างสบาย พรุ่งนี้สายๆ..จะรอพี่..ตรงที่เดิม อิอิ..แวะมาเยี่ยมเยียนเจ้าคะ.. @^_^@
6 พฤศจิกายน 2546 16:08 น. - comment id 179056
ก็หวังไว้ว่าโอกาสหน้า เราสองหนาจะได้พบกันใหม่ คงไม่ช้าไม่นานเกินไป เราคงได้พูดคุยสมใจแน่นอน ***กลอนไพเราะมากเลยคะ และขออวยพรให้ได้พูดคุยทำความรู้จักและรักกันนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ***
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
