...ย้อนคิดถึงคืนและวันที่สันต์สุข...............แม้มีทุกข์ยังมีเธอละเมอฝัน ถึงทุกข์มากหรือทุกข์น้อยคอยโรมรัน.........ยังมีเธอคอยปลอบขวัญทุกวันคืน แต่วันนี้ไม่มีเธอฉันเพ้อพก.........................คิดวนวกถึงดวงใจไร้แรงฝืน ความทุกข์มาพาใจเศร้าเรากล้ำกลืน............ไร้เธอยืนคอยปลอบใจให้คลายเอย
2 พฤศจิกายน 2546 00:46 น. - comment id 177956
ค่ำคืนนี้ที่ไร้แสงแห่งดาว ช่างเหน็บหนาวกว่าทุกวันเธอรู้ไหม เพราะขาดเธอมาอยู่เป็นคู่ใจ เพราะยังไงก็ยังคงคิดถึง
2 พฤศจิกายน 2546 01:59 น. - comment id 177996
คิดถึงเธอทุกวันไม่ผันหนี ด้วยเธอมีความคิดยึดติดฉัน จึงขอแค่คิดถึงเธอเพ้อรำพัน ถึงไม่เจอเธอนั้นฉันก็ยังคิดถึงเธอ ***กลอนไพเราะมากเลยค่ะ***
2 พฤศจิกายน 2546 11:26 น. - comment id 178035
รู้จักนามปากกาเราแล้วเหรอ ก็เห็นใช้ชื่อเรื่องเหมือนเราเคยแต่งไว้นะ ถ้ารู้แล้วบอกด้วยนะ
2 พฤศจิกายน 2546 15:26 น. - comment id 178103
ว่าแล้วก็รุสึกคิดถึงใครบางคนอะ
3 พฤศจิกายน 2546 11:24 น. - comment id 178273
คิดถึงเธอที่ปลายสุดขอบฟ้า อยากรู้ว่าเธอคนดีคิดถึงกันบ้างไหม แต่ส่วนฉันคิดถึงเธอแทบขาดใจ อยากจะให้เรามีกันแค่สองคน ให้กับนายแพทย์ผู้อดทน ( ก้อนหินละเมอ )
9 พฤศจิกายน 2546 02:14 น. - comment id 179764
ไอ้เลว!!! แกไม่เข้าใจหรอกว่าเรารักการแต่งกลอนมากแค่ไหน อยู่ใครอยู่มันไม่ได้เหรอ ทำไมต้องมาก่อกวนกันด้วย เราเริ่มเข้าใจแล้วหล่ะว่าทำเพื่อนๆถึงพากันเกลียดแก เพราะเป็นอย่างนี้นี่เอง ซีเรียสนะโว้ย ไม่ตลกด้วยหลอก ช่างเถอะ เราก็พอเข้าใจเพราะพระพุทธองค็ท่านสอนว่า คนเราก็เปรียบเหมือนกันบัว 4 เหล่า แกก็คงเป็นพวกที่จมปลักอยู่ในโคลนตม พูดไปยังไงก็เท่านั้น ยังไง ขอสาปแช่ง ไว่ก่อนแล้วกัน ถ้าแกเข้าไปแม้แต่คลิกดูบทกลอนเราก็ขอให้แกสอบตกทุกวิชา มีแต่เรื่องร้ายๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตด้วยเทอญ สาธุ.. ขอให้คำสาปแช่งนี้เป็นจริงด้วยเทอญ