บ้านกำพร้า-ชะตาเด็กน้อย

แววดาว

ตุ๊กตาตัวนั้นที่ฉันพบ
  เคยซ่อนหลบอยู่หลังถังขยะ
  ดูเปรอะเปื้อนเศร้าหม่นแดดฝนชะ
  ใครกันนะใจดำนำมาทิ้ง
          ฉันจึงเก็บมาไว้อย่างใจคิด
  เนรมิตชุดใหม่ให้งามยิ่ง
  ตั้งชื่อว่า น้องแนนแสนเพราะพริ้ง
  เป็นเหมือนสิ่งที่ฉันผูกพันรัก
         คอยเป็นห่วงเป็นใยไม่เลือนร้าง
  เป็นหมอนข้างอบอุ่นนอนหนุนตัก
  เล่านิทานขับกล่อมพร้อมทายทัก
  ก่อนจะพักนั่งนับดาวที่พราวฟ้า
         ฉันมิเคยมีใครจะให้ซึ้ง
  ชีวิตหนึ่งยากไร้ใครปรึกษา
  ยิ้มเยาะกับรอยฝันวันเวลา
  มีเพียงเจ้าตุ๊กตามาใกล้ชิด
         ฉันจึงเก็บเจ้าไว้ในห้องรัก
  พร้อมทอถักสัมพันธ์มั่นในจิต
 เป็นเหมือนญาติเหมือนเพื่อนและเหมือนมิตร
 เป็นคู่คิดเป็นแรงใจไม่ลดละ
        ตุ๊กตาตัวนั้นที่ฉันพบ
 เจ้าเคยหลบอยู่หลังถังขยะ
 เพราะฉันเป็นเหมือนเจ้าเข้าใจนะ
 แค่พันธะเดียวดายคล้ายอ้างว้าง				
comments powered by Disqus
  • ผู้หญิงไร้เงา

    9 ตุลาคม 2546 22:52 น. - comment id 173384

    หากเธอเปรียบเหมือนตุ๊กตา
    ที่ไม่มีใครห่วงหาคราชิดใกล้
    ก็เป็นเพียงเมื่อก่อนอย่าร้อนใจ
    ด้วยตอนนี้ฉันนี่ไงห่วงใยเธอ
    
    ***เศร้าจังเลยค่ะ  มาเป็นกำลังใจให้นะค่ะ***
  • ตามฝัน

    30 ตุลาคม 2546 17:33 น. - comment id 177439

    แต่งเก่งจังเลยค่ะพี่... ชอบบทนี้นะคะ พี่เขียนแล้วสื่อได้เห็นภาพดีค่ะ
    
    แวะเวียนมาให้กำลังเช่นกันเจ้าค่ะ :)

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน