สับสนเวลาอยู่คนเดียว เปลี่ยวเหงาเฝ้าแต่ฝันหา ทุกข์ใจอยู่รู้มั้ยบางเวลา เศร้าใจหนักหนาเธอจากไป เหน็บหนาวนั่งนับดาวที่ชายหาด หยิบกระดาษมาเรียงร้อยถ้อยคำหวาน เพียงอยากให้เธอคนดีเมื่อวันวาน ได้หายรำคาญคนนี้ที่ติดดิน ก้าวเท้าไปตามทรายที่เปียกชุ้ม กองไฟสุมช่วยให้สงสว่าง เงาเรือน้อยที่อยู่ไกลเห็นลางๆ แล้วก็หยุดวางก้นลงข้างกองไฟ เสียงคลื่นซัดสาดดังมา มองดูดาวบนเวหาที่สดใส แต่ทำมัยช่งหม่นหมองนะหัวใจ ก็แค่เธอจากไปไม่หวนคืน หยิบไม้วาดทรายคำว่ารัก ทำทึกทักเอาเองช่างน่าสงสาร เพียงคลื่นซัดมาคำว่ารักก็เจือจาน เหลือเพียงความอ้างว่าราบเรียบดังเดิม
คนเขียนกลอน 20 ก.ย. 2546 12:50 น. - ID 39217 
796
4
0
20 กันยายน 2546 21:02 น. - comment id 169335
คำเดียวสั้นๆๆแต่มีความหมาย
20 กันยายน 2546 21:11 น. - comment id 169339
..เขียนได้ ..ไพเราะมากนะคะ.. เรน แวะมา..ทักทาย....
21 กันยายน 2546 03:30 น. - comment id 169448
สับสนเวลาอยู่คนเดียว ไม่มีใครแลเหลียวเปล่าเปลี่ยวยิ่ง สับสนกับความเป็นจริง ว่าเธอมีใครให้พักพิงในห้องใจ ***กลอนไพเราะทุกบทเลยค่ะ แต่งเก่งจัง***
22 กันยายน 2546 11:03 น. - comment id 169696
ไปสลักไว้ที่หินผาสิจะได้ลบยากหน่อย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
